Stakingen bij de Lufthansa op 7 en 8 November. 1300 van de 3000 vluchten zijn al geschrapt…
Gelukkig werd onze vlucht niet gecanceled, maar dat betekend niet dat alles vanaf een leien dakje ging. Flinke problemen tijdens het inchecken (duurde 1 uur), extra controle tijden het scannen van de handbagage en daarna de verkeerde kant op gestuurd worden. We hebben daarom ook niet door de winkels kunnen lopen, terwijl er door de staking maar zeer weinig volk was.
En in Bangkok, een flinke oponthoud omdat een Spaanse mevrouw het koffer van Wilma meegenomen had waardoor een lookalike koffer alleen op het carousel rondjes bleef draaien… Gelukkig kon men de vrouw nog net voordat ze het vliegveld verliet telefonisch bereiken .
Door al deze perikelen arriveerden we pas om 19 uur met de taxi in het BTH; men was zich daar al zorgen aan het maken.
Deze keer kregen we lake villa 3 met een terrasje met zicht over de vijver. En dan is het heerlijk uitrusten van de verre reis…
De volgende dag nodigde Peter de ns uit on met hem koi soi soep te gaan eten . We moesten deze keer niet kip maar rundvlees nemen. Met zijn splinternieuwe Honda Accord reed hij ons naar het soeprestaurant.
Op maandag was het Loy Kratong. Met de hulp van Puij heb ik een kratong gemaakt om deze tegen de avond in de rivier te laten drijven. Met de kratong kunt je afstand doen van alles kwade en slechte dingen.
Volgens Peng zou onder de brug de ideale plek hiervoor zijn. Hij vroeg of we dit samen met hem en een Deen met zijn Thaise vriendin wilden doen. Dit leek ons een goed idee. Bij de brug stonden ook veel kraampjes die kratongs verkochten, maar niks gaat boven een zelfgemaakte…
Er stonden jongetjes in het water die ervoor zorgden dat de kratong op de rivier geduwd werd, tegen een kleine betaling natuurlijk. Bij de brug kwam ook Bell, naar ons toe en zijn we hierna samen in een tuktuk naar de avondmarkt gereden om iets te eten.
Na deze gezellige avond, zijn we met de tuktuk weer terug naar het Baan Thai House gereden.
De volgende dag zouden we het BTH weer verlaten, om om 23 uur met de slaaptrein naar Ubon Ratchathani te vertrekken. De fietsen hebben we 6 uren van tevoren afgegeven en zijn met een trein eerder vertrokken. Er is namelijk niet altijd plaats voor 2 fietsen.
Toen wij om 22 uur bij het station aankwamen, waren de fietsen al onderweg naar Ubon Ratchathani. Onze trein had 10 minuten vertraging en vertrok daarom om exact 23 uur.
We hadden een slaapcoupé geboekt en slechts enkele waren bezet in onze wagon.
Rond 8 uur arriveerden we in Ubon en nadat we onze fietsen in het bagagedepot opgehaald hadden, hebben we al treinkaartjes voor Surin gekocht. Hierma reden we naar het Nartsiri hotel.
In Ubon hebben we veel gelopen (onze stappenteller stond elke dag >14.000 stappen.)
Bijvoorbeeld naar het Central Plaza, een groot winkelcentrum, maar daarna met een bus terug voor 10 Baht pp.
Na 2 dagen in Ubon te zijn geweest, vertrok de trein naar Surin om 9:30. Heel oude treinstellen die nog steeds goed hun dienst doen.
Deze keer geen probleem met de fietsen omdat Ubon het startpunt van de trein is. Om 12:15 arriveerden we in Surin en reden we op de fietsen naar het Seven Bee hotel. Een nieuw hotel, maar met wat minpuntjes. We hebben eerst kaartjes voor de Elephant Round-up gekocht. Hiervoor moesten we naar de city hall. VIP tickets voor 1000 Baht pp.
De show begon om 8:45 en was een half uur lopen van ons hotel. Dit is overigens de 2de keer dat we in Surin zijn voor deze show. Onderstaand een impressie van de show.
Na de show hebben we 2 uurtjes over de braderie gelopen. Het was snikheet, en men kon slechts schuifelend door de mensenmassa. En er was natuurlijk genoeg te zien.
Na de drukte in Surin verheugden we ons al op onze eerste fietsdag. Na een simpel ontbijt zaten we ruim voor 7 uur op de fiets voor een trip van 56km naar Buriram. Wilma had op het internet een hotelletje gevonden waarvan de eigenaar een Nederlandse brood/pizzabakker was. Het Tulip Boutique hotel. Er was ook een zwembad om heerlijk af te koelen, waar Wilma dankbaar gebruik van heeft gemaakt. Buriram is vooral bekend van het MotoGP circuit.
We wilden s’morgens op tijd vertrekken naar onze volgende bestemming, maar het ontbijt begon pas op 8 uur, en dus voor ons veel te laat. Siebbe, de vriendelijke eigenaar, zou ons een lunchpakket maken, zodat we op tijd konden vertrekken. Bruine zelfgebakken broodjes met kaas, salami en jam. Dat was goed geregeld. s’Avonds hebben we nog een overheerlijke pizza gegeten, de specialiteit van het hotel.
De volgende dag ging de reis naar het 47km verwijderde Phrakan Chai, naar het Hotel de l’amour. Een zeer luxe hotel. Onderweg bij een waterreservoir , na zo’n 15km hebben wij de broodjes gesmeerd en genoten van het ontbijt.
We waren al even na 10 uur bij het hotel, inderdaad erg luxe en niet passend in deze omgeving. Er waren vrijwel geen gasten en we konden ons daarom ook niet voorstellen hoe een dergelijk hotel in dit dorp kan overleven.
Aangezien er geen zichtbare gasten waren, en we niet alleen in het restaurant wilden zitten, hebben we buiten het hotel iets gegeten.
Het ontbijt was prima en na het ontbijt zijn we met de fiets naar Khmer tempelcomplexen gereden zo’n 20km verwijderd van ons hotel. De eerste tempel lag op een berg en daarom moesten we ongeveer 2 km klimmen, op de fiets voor ons althans, niet mogelijk, dan maar te voet.
De beloning was een mooie tempel, de Prasat Pnom Rung, met weinig ander volk om ons heen, en dus mooie foto’s
De 2de tempel lag ongeveer 8km hier vandaan, en met een sneltreinvaart (de 2km bergaf) reden we naar de Pradat Mueang Tam. Het was al na 1 uur, dus erg warm. Bij aankomst zat een filmteam, die in het tempelcomplex opnames hadden gemaakt, te eten.
Ook hier hebben we weer een paar foto’s gemaakt en daarna weer terug naar het hotel, waar we om 2 uur ‘s middags vermoeid aankwamen.
De volgende dag hebben wij de bus naar Nakhon Ratchasima genomen, ofwel naar Korat, zoals deze stad ook wel genoemd wordt. Fietsen zou ons teveel dagen kosten en dat liet ons reisschema niet toe. De fietsen konden mee achter in de bus. 200 Baht voor onze tickets en extra 200 Baht voor de fietsen, dus voor omgerekend 12 Euro. In Thailand is dit allemaal geen probleem.
Bij de busterminal 2 in Korat hebben we ook gelijk de tickets voor de bus naar onze volgende bestemming gekocht, naar Lopburi. Maar eerst naar ons hotel fietsen, het Aisana hotel, een splinternieuw en supermooi hotel. Wilma wou namelijk deze keer wel in het zwembad, want op onze vorige locatie zag dit er niet aantrekkelijk uit vanwege de vele bladeren in het water.
Op loopafstand van ons hotel was een nieuw winkelcentrum gebouwd; Terminal 21. Alles zeer luxueus zoals men op de fotos kan zien. Bij Pier 21, de foodcorner, hebben we heerlijk kunnen eten.
Vanuit Korat vertrokken we met de bus naar Lopburi. Aangezien de bus op gas reed, was er maar zeer weinig plaats voor bagage en zeker onze fietsen, maar met wat verplaatsen van koffers en dozen en het demonteren van de voorwielen lukte het toch alles mee te nemen.
De reis naar Lopburi duurde 3 uren, waarbij we cakejes en water gratis aangeboden kregen. We hadden voor Lopburi gekozen omdat daar in het weekend het Monkey Festival gehouden zou worden. Veel hotels waren daarom volgeboekt, waardoor we genoegen hebben moeten nemen met een simpel kamertje in het Lopburi Town hotel. Schone kamers met TV en airco voor 500 Baht.
Het monkey festival was anders als voorafgaande jaren. Waar in het verleden nog in vele straten braderie was en rond de monkey temple tafels met fruit en drankjes stonden, stonden nu alleen nog enkele auto busjes met fruit behangen.
Volgens de eigenaar van ons hotel had dit allemaal te maken met de sponsoring van de regering en het feit dat de Thaise Baht een hoge koers had (33 Baht/€), waardoor veel buitenlanders andere landen bezochten.
De 2 dagen in Lopburi waren dus niet zo spectaculair. Na Lopburi zijn we naar het oosten gefietst om daar de zonnebloemvelden te bekijken. We hadden gekozen voor the iKon Apartment. Toen we na 40km fietsen daar aankwamen, hadden we nog geen enkele zonnebloem gezien…
De eigenaar van het apartment zei, dat het al maanden kurkdroog was, en daarom geen zonnebloemen gezaaid waren. Om toch misschien nog een veld in bloei te zien zijn we naar de Pasak dam gefietst, waar ook een aquarium te bezichtigen was. Met flinke wind tegen, 25km naar de Pasak dam. 1 enkel zonnebloemveld hebben we gezien, meer een pleister op de wond van de toeristen die speciaal hiervoor naar deze streek gereist waren,
We waren in het iKon apartment al vroeg uit de veren en zaten daarom na een kort ontbijt al om 6:15 uur op de fiets. Dat moest ook wel omdat onze routeplanner een afstand van 75km aangaf. Dit zou ook onze laatste echte fietstrip zijn en een mooie tussenstop had ik niet kunnen vinden. Aangezien het Baan Thai House volgeboekt was en wij 1 dag te vroeg in Ayutthaya zouden zijn, hebben we een ander hotel moeten boeken; het Home Ayutthaya. 
De heuvels in het begin van de route vielen ons niet zwaar. Maar er was wel enorm veel zwaar vrachtverkeer, waarschijnlijk met steengoed dat men had gewonnen uit de bergen. Rond 10:45 zei de Apple routeplanner dat we de eindbestemming bereikt hadden, we waren helemaal leeg…maar de routeplanner zat helemaal fout…hij had ons de verkeerde kant uit gestuurd ?. We moesten volgens Google maps nog 10km fietsen, en dat viel zeer zwaar… uiteindelijk bereikten we 45 minuten later het Home Ayutthaya. Na een heerlijke douche en de laatste keer uitwassen van onze fietskleren konden we met voldoening terugkijken op onze fietsdagen.
De volgende ochtend zijn we weer teruggekeerd naar onze thuishaven; het Baan Thai House. Ja het voelt echt als thuis. Een geweldige ontvangst van de eigenaren en de staf. Toen we ‘s middags terugkwamen van een soeprestaurant, bleek dat men al voor ons soep gekocht had maar wij waren nergens te bekennen waren. We werden daarom wel gelijk uitgenodigd voor een diner om 18:30 uur,dat konden we natuurlijk niet weigeren.
We zijn buiten de stad gaan eten naar een restaurant dat bekend stond voor exclusief seafood, waarbij Wilma de garnalen steeds naar mij doorschoof. Onder het genot van een fles goede wijn ( volgens Vivino eentje van 70 Euro) hebben we heerlijke snakehead vis, baars en menige grote garnaal en andere onbekende zeevruchten gegeten.
De volgende dag werden we weer uitgenodigd voor een diner, maar deze keer in het Baan Thai House. Drumsticks, papaya salade en gegrilde beef. Heerlijk! Alleen was ik zo stom om het pepertje in de salade op te eten…?
En wederom werd een fles wijn van €70 open getrokken! Het was super gezellig!
Wilma had al dagen last van hoesten en kreeg daarom een paar keren gemberthee met honing en limoen gemaakt.
De volgende dag zijn we met een taxi naar Suvarnabhumi airport gereden waar we om 12:20 het vliegtuig naar Hanoi geboekt hadden. Omdat de hoest van Wilma niet verbeterde, werd bij de 7-Eleven gestopt om er kruidenpastilles te kopen (op aanraden van Puij) de smaak was volgens Wilma afschuwelijk, maar je kent het gezegde…vies in de mond…
Het vliegtuig landde met een vertraging van 3 kwartier op Hanoi airport, en van daaruit ging alles soepel. Een simkaartje met onbeperkt 4G internet voor een maand voor €10 en we waren weer ‘mobile’
Via ons hotel, het Golden Legend Diamond hotel hebben we gelijk een 2 daagse cruise naar Halong Bay en een 3 daagse trekkingtocht naar Sappa geboekt.
We hadden geluk, er was een feestweekend in Hanoi, veel optredens en activiteiten waar enkele straten voor afgezet waren. Het was Moskow day, alles in het teken van Rusland en een tentoonstelling van foto’s van de prestaties van Vietnam op allerlei gebieden.
Een Russische schaakgrootmeester speelde simultaan tegen 20 jonge schakers. Veel activiteiten voor de jeugd, waaronder badminton, tafeltennis, dansoptredens en niet te vergeten honderden elektrische autootjes voor de kleinen.
Na de middag hebben we het waterpoppentheater bezocht; erg mooi!
In Hanoi hebben we ook een bezoek gebracht aan de Hao Li gevangenis. Deze is einde 19de eeuw door de Fransen gebouwd om rebellen op te sluiten of te executeren, Op de Franse manier, met een guillotine.
Zo te zien moeten de cellen en martelingen verschrikkelijk zijn geweest, eigenlijk onvoorstelbaar wat mensen aangedaan is. En dan ook nog de Vietnam oorlog… Vietnamezen zijn trots dat men dat allemaal doorstaan heeft en uiteindelijk een vrij socialistisch land is.
Dinsdagmorgen werden we bij het hotel opgehaald voor de 2 daagse trip naar Halong Bay. Samen met een Australisch gezin met 2 jonge meiden van 10 en 14 reden we 2 1/2 uren naar de haven in Halong Bay. Daar werden we na 45 minuten door een boot opgehaald, die ons naar ons schip zou brengen.
De ontvangst en onze kamer op het schip was geweldig. Een prachtig uitzicht vanaf ons balkon over de honderden bergen in de zee van Halong Bay.
De maaltijden die we aangeboden kregen waren heerlijk en allemaal kleine kunstwerkjes.
Na een welkomsdrankje en lunch zijn we met een boot naar een eiland gevaren waar we een fietstocht hebben gemaakt naar een dorpje om uitleg over het dagelijkse leven van de dorpelingen te krijgen. Men kon er ook proeven van allerlei geneeskrachtige drankjes. In een fles zat een grote slang…we hebben nergens van geproefd…
Na terugkomst op ons schip kregen we een diner aangeboden waarna tijd was voor remmiedemmie, ofwel disco. We hadden dit snel voor gezien, maar nog tot middernacht gehoord, aangezien de discogangers boven ons op de houten vloer aan het dansen waren en de luidsprekers in onze kajuit leken te staan. Ondanks dat toch goed geslapen.
Na een heerlijk uitgebreid ontbijt, zijn we met een boot naar een inham gevaren waar men de keuze had om te kanoën of met z’n zessen in een roeiboot. We hebben voor de roeiboot gekozen omdat ik bang was dat onze spullen nat zouden worden. Samen met een stel uit Zwitserland, dat op motoren reisde werden we door een meisje over het water gepeddeld. We hebben het zelf ook geprobeerd, maar kwamen geen meter vooruit…
Hierna terug naar het schip om nog 2 uurtjes te genieten van het uitzicht, waarna onze limousine ons terug bracht naar Hanoi, waar we rond 15 uur arriveerden.
In Hanoi hebben we nog een avondwandeling gemaakt rond het meertje in de stad. Daar is altijd veel te doen. Men was bezig met het bouwen van stands om online shoppen te promoten. Door barcodes te scannen kon men online inkopen doen.
De volgende dag zijn we naar de km verwijderde Lotte Center gelopen om daar een panoramaopname van Hanoi te maken. Het was spijtig dat dit alleen van achter glas mogelijk was. Voor 130.000 Dong ging men als een pijl omhoog naar de 65ste verdieping op een hoogte van 272 meter. Het uitzicht was geweldig.
Op de terugweg liepen we langs een Chinese tempel, waar we voor 30.000 Dong entree nog even een kijkje hebben genomen, maar niet echt spectaculair was.
Wel nog een mooie foto kunnen nemen voor het theater van Hanoi van een groep dames.
Vanuit Hanoi vertrokken we de volgende ochtend met een limousine naar het 320km verwijderde Sapa in de bergen, een reis van 6 uren. We hadden zonnige dagen uitgekozen naar deze koude plaats in de bergen. Het was er overdag 10 graden en ‘s nachts -1. 2 overnachtingen en 3 dagen tracking.
Bij aankomst in het Golden Villa Hotel, kregen we eerst een lunch met typische Vietnamese gerechten. Na de lunch werden we naar he Freesia hotel gebracht, waar we een kamer hadden geboekt. Voor het plein van het hotel zaten kinderen in traditionele kleding op een schommel zich te vermaken.
Daarna begon onze eerste korte trektocht naar een dorpje in het dal van Sa Pa. Onze gids, Bell, was een meid van 21 jaar die vloeiend Engels sprak. Samen met ons liep een meid van Paraguay, een stel uit Parijs/Wenen en een familie uit Maleisië. Op deze laatsten moesten we altijd moeten wachten, omdat deze tergend langzaam liepen.
Naar de top van de hoogste berg bij Sapa liep een kabelbaan, waar men eerst via een treintje en een indrukwekkend stationsgebouw omhoog naar de top van de berg kon. Wij hadden echter gekozen voor een meer actievere methode, al wandelend langs rijstvelden en kleine dorpjes.
We liepen in een straat met flinke afdaling en enorm veel verkeer naar het dal naar Cat Cat village. Daar werden optredens gegeven en waren veel winkeltjes met souvenirs
Waarschijnlijk kon men daar ook klederdracht huren, want er waren hele groepen vrouwen die zich lieten fotograferen in klederdracht.
Later zag ik, dat ook de meid van Paraguay op de foto stond.
Het was flink koud in de schaduw, en wij waren blij dat we onze winterjassen aangetrokken hadden.
Een oude vrouw was bezig om met bijenwas patronen op geweven stof te tekenen. De stof wordt daarna 3 maal in indigo gedompeld en krijgt dan de patronen die de Black H’mong bergstam al eeuwen kenmerkt.
Na het diner zijn we s’avonds met onze groep nog naar de nachtmarkt gelopen. Een kleine markt waar men hoofdzakelijk kon eten, maar wij waren al helemaal verzadigd. Over de markt valt niet veel te vertellen, behalve dat het ijzig koud was.
Gelukkig kon de airco op onze kamer ook verwarmen, en dat was nodig met een buitentemperatuur rond het vriespunt. Het Freesia hotel had ook een binnenzwembad, naar door de lage buitentemperatuur leek dit meer een Turks stoombad en kon men er nauwelijks iets zien.
Na een stevig ontbijt in het Freesia hotel zijn wij met Bell onze gids, de meid van Paraguay en het Frans/Oostenrijkse stel aan de eerste wandeltocht begonnen. Eerst een afdaling, en daarna over rotsen en glibberige paden de berg omhoog. Het was flink afzien en Wilma had niet het gevoel dat dit allemaal voor haar haalbaar was. In de brochure stond moeilijkheidsgraad 7/10. En niet geschikt voor kinderen, oudere mensen of mensen met rugklachten. Het was dus al gelijk spannend…of bedoelde men ins met oudere mensen?!? Maar er had zich ook een Zwitser bij de groep aangesloten van 71 jaar, samen men zijn veel jongere Thaise vriendin. Maar hij was natuurlijk bekend met bergen.
Maar als beloning wel mooie uitzichten. Toen we op een plateau op een berg aankwamen ging Wilma even met de gids op de foto. Wanneer we bij huizen aankwamen, stonden daar al kinderen gereed on je iets te verkopen. Met een jammerende stem, 5000 please…
Tijdens onze wandelingen door de bergen met hutjes en huisjes zagen we het dagelijkse leven van de mensen hier. Waar we niet op bedacht waren, maar er wel van gehoord hadden, was dat men in Vietnam meer soorten vlees eet dan in Nederland. Hier staat ook hond op de menukaart. Dus waren we erg ontdaan toen we zagen dat men een hond aan het slachten was. Een reden om abrupt vegetariër te worden.
Rond 15 uur arriveerden we op het eindpunt van de wandeltocht. Hier namen we afscheid van de groep en splitsten onze wegen. Dit was jammer, want het was een gezellige groep. Wij moesten blijven wachten op onze gids en zouden naar de homestay gebracht worden.
Na een half uurtje kwam de gids terug om ons via zeer stijle paadjes naar de homestay te brengen. Na 15 minuten klimmen en afdalen bereikten wij de homestay. We hebben nog zeker een half uur met Bell gepraat over haar, haar zoontje van anderhalf en haar scheiding. Een zeer open gesprek, alsof we elkaar al heel lang kenden.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden in ons huisje hebben we nog even genoten van de zonnestralen samen met de hond van het gezin.
On half 7 werden we aan tafel geroepen en hebben we samen met de familie gegeten. Het eten was erg lekker. We hadden er ook een borrelglaasje met sterke drank bij gekregen, de vader des huizes een limonadeglas vol 🙂 .
Na het eten werd een houtvuurtje aangemaakt zodat we ons toch een beetje opwarmen konden.
Met de winterkleding aan en muts op was het nog koud aan tafel. Het borrelglaasje met alcohol, was ook slechts een druppel op een gloeiende plaat. Het was 3 graden en ons huisje had geen verwarming en was met dunne plankjes getimmerd… ik heb s’nachts mijn muts opgezet omdat mijn hoofd ijskoud was. We hebben toch goed geslapen, waarschijnlijk vanwege de vermoeidheid van de wandeling.
S’morgens zaten we in onze winterkleding aan tafel en kregen we een stapel pannenkoeken met honing; heerlijk!
De 3de dag zouden we door bamboebossen en over rijstveld plateaus lopen. Het was een lastige tocht, balanceert over de modderige randen van de rijstvelden of door de glibberige afdalingen of klim. Naast ons liepen vanaf het begin 2 vrouwtjes in traditionele kleding met een mand op de rug met ons mee. Wilma werd iedere keer als ze zich onzeker voelde geholpen en aan de hand genomen. Deze service was natuurlijk niet gratis. Het andere vrouwtje zie ook al tegen mij dat ik op het einde bij haar moest ‘shopping’ .
Aangezien Wilma soms problemen had met de balans werd ze diverse keren geholpen en gesteund door de bergstam vrouwtjes. Wij op onze bergschoenen en zij op teenslippertjes…
Ondanks dat we al een reeks gekocht hadden daags tevoren morsten we dus op het het einde van de trip iets kopen. Sjaal, sjaaltje en een schoudertas.
Om 2 uur s’middags bereikten we het eindpunt van de trip en werden we met een busje terug naar het hotel gebracht, waar we een kamer aangewezen kregen om ons te douchen en gereed te maken voor de terugtocht naar Hanoi.
We kregen op onze ‘vrije dag’ van het hotelpersoneel de tip om een brug te bezichtigen. Alweer een dag waar onze stappenteller de 25000 overschreed…
De laatste dag in Hanoi hadden we gekozen voor een dagtrip naar de provincie Nimh Binh. Met een busje werden we om half negen opgehaald. De bus stopte nog bij meerdere hotels om mensen op te pikken. Wie ook op de bus stapte, was Willi de Zwitser met zijn Thais vrouwtje Honey. Onze gids was een ware spraakwaterval. Buiten de info over alle toeristische attracties, liet hij ons weten dat hij vandaag graag vrij had gehad on de voetbalmatch tussen Vietnam en Indonesië te zien. Vietnam had al 40 jaar lang niet in de finale gestaan.
We bezochten eerst een Chinese tempel yit de 1ste dynastie. Vietnam was namelijk eerst onder Chinese heerschappij. Deze verschilde, voor ons althans, niet veel van datgene dat we in Hanoi hadden gezien, alhoewel die uit de 3de dynastie was.
Na de tempel reden we met de bus naar Trang An, een locatie die ook op de Unesco werelderfgoed lijst staat. Een 2 uren durende boottocht om de bergen en grotten. Met 4 mensen in een roeiboot en een Vietnamees vrouwtje met traditionele hoed die de peddels in handen had.
De boottocht duurde ruim 2 uren. We kregen ook roeispanen en mochten meeroeien, maar na 15 minuten moesten we al afhaken omdat onze armen moei werden. We hebben nog een paar keer geprobeerd mee te roeien, maar oei dat was vermoeiend.
De tocht ging ook door 3 grotten waarvan de eerste meer dan 1km lang was en we vaker plat voorover moesten om niet ons hoofd te stoten.
Na de roeitocht in Trang An reden we met de bus naar een berg waar men via een trap van meer dan 500 treden naar de top kon klimmen. Tijdens de klim kwamen we nog 2 bekenden tegen. Het was bijna niet te geloven. Het stel dat met ons in Sa Pa de tocht gemaakt had door de bergen had ook voor deze bestemming gekozen. Dus nog ff een selfie. Boven op dr top had men een geweldig uitzicht, maar het was dringen voor een mooi plaatsje voor een foto.
Op de weg terug naar Hanoi, werden we nog ‘getrakteerd’ op een stukje authentieke Vietnamese muziek, dit was echter netjes gezegd slaapverwekkend en we waren daarom ook blij toen de bus terug naar Hanoi reed.
In de bus hebben we op onze telefoon de eerste helft van de voetbalmatch gekeken. Overal zagen we mensen langs de weg de match kijken.
Toen Vietnam de eerste goal maakte en ik dat riep, kwam geen reactie vanuit de bus?!?! Ik had echter een kanaal gekozen dat 10 sec eerder was 🙂
De 2de helft hebben we in de hotelkamer kunnen kijken. Vietnam scoorde uiteindelijk 3 goals, dus men kan zich voorstellen wat hierna in Hanoi gebeurde…
Het was een gekkenhuis, vlaggen, toeters, linten om het hoofd etc. Wij hebben ons daarom op deze laatste dag nog tussen de feestvierders gemengd.
Deze tumult in Hanoi, was het laatste highlight van onze vakantie. We vertrokken de volgende ochtend met het vliegtuig naar Bangkok waar we nog 1 dag zouden blijven voor onze vlucht naar Frankfurt.