Songkran, ofwel de natste dagen van het jaar
Op 4 april zijn we om 15 uur met de trein naar Schiphol gereden, van waar we weer zouden beginnen aan onze bekende fietsvakantie in Thailand. deze keer met als thema het Songkran festival.
We hadden deze keer bij de Emirates geboekt en om 22 uur vertrokken we vanuit Schiphol met een nieuwe Boeing 777 naar tussenbestemming Dubai.
Na een oponthoud van 3 1/2 uur in Dubai en zwerven langs de Duty Free shops, zijn we na een vlucht van wederom 6 uren in Bangkok geland.
Na een ritje van een uurtje met de taxi stonden we rond 21 uur bij de ingang van het Baan Thai house, waar men ons warm verwelkomde.
Na het welkom volgde een luid ‘happy birthday’ en jawel, Bu-nga, Leena en Letchinee stond op een rijtje samen met de staf van het BTH met taart, cadeau en bloemen; ik was door het reizen bijna vergeten dat ik verjaardag had…Een onvergetelijk moment zoals jullie beneden kunnen zien.
Aangezien ik geen echte Facebook-er ben, wil ik via deze weg ook iedereen voor de gelukswensen via Facebook bedanken!
Lang hebben we niet gevierd, want door de lange vliegreis lagen we vroeg in bed.
Overigens hebben we een ander Thais telefoonnummer:
+66-923735788
De volgende morgen hebben wij de fietsen uit de berging gehaald om deze naar een fietsenzaak te brengen voor een beurt. Toen ik de banden van de 2de fiets aan het oppompen was, blies opeens de lucht uit de achterband van de 1ste fiets en deze bleek in de naad gescheurd. Ik heb toen de band vervangen.
Toen we naar de rijwielzaak reden, ging de achterband van Wilma’s fiets weer lek en de fietsenzaak bleek tussen de middag gesloten. Dus zelf de band gewisseld en naar de shoppingmall gelopen. Na enkele uurtjes shoppen bleek ook mijn achterband gedeeltelijk leeg en zodoende genoeg werk voor de fietsenzaak die inmiddels geopend was. Hierna de hele weg terug gelopen (6km) en dat allemaal bij een temperatuur van 40 graden!
De volgende dag rond 3 uur hebben we ons vanuit de stad met de tuktuk naar de fietsenzaak laten brengen. Men liet ons foto’s zien voor en na de reparatie. Alles lag uit op de foto’s uit elkaar. Nieuwe tandwielen en een ketting, een nieuwe binnenband en 2 reservebanden voor 1350 Baht. Zij vroegen ons om een foto met hun te maken voor op hun Facebook pagina en wij deden hetzelfde voor op onze site. De fietsen liepen weer als nieuw. Een goede uitgangssituatie voor onze komende fietstrips
In het BTH hebben we tijdens ons verblijf van 3 dagen alleen geluierd en ons voorbereid op onze fietstochten. We kregen ook nog te horen dat de festiviteiten van Songkran in Pattaya niet op de dagen werd gevierd die wij op internet gevonden hadden, maar in het weekend, maar aangezien wij al het hotel hadden geboekt, was daar weinig aan te veranderen.
Om 5:30 liep op donderdag de wekker af en zaten we een half uurtje later op de fiets richting Bangkok. Pui, was extra vroeg opgestaan om ons uit te zwaaien.
De eerste 3 uurtjes reden we op kleine wegen, met weinig verkeer, maar zodoende ook geen tankstations met de bekende 7-Eleven winkeltjes. Gelukkig hadden wij genoeg drinken meegenomen en hadden wij van Bu-nga sandwiches meegekregen. De wegen werden steeds drukker, maar gelukkig had onze routeplanner de fietsroute aangehouden, die parallel aan de hoofdader naar Bangkok liep. Langs deze route werd flink gebouwd aan de nieuwe snelle spoorlijn (BTS?) richting Ayutthaya, een mega-project.
Het werd steeds warmer en we begonnen hier last van te krijgen. We waren inmiddels van de fietsroute over gegaan op het drukke 8 baan verkeer en hebben verschillende capriolen moeten uithalen om van de links afslaande baan naar de rechtdoor rijdende baan te komen. Boven op een viaduct bemerkten we dat we de verkeerde hadden genomen en zijn tegen het verkeer in teruggereden. Een politieagent had ons al bemerkt, maar ik heb zijn gebaren geïgnoreerd, bij het commentaar van Wilma, was dit echter niet mogelijk.
Vanaf een viaduct kon men vaak de grote tegenstellingen zien in bouwstijl. Riante huizen die pal naast een rij golfplaten huisjes lagen.
Rond 11:30 arriveerden we na een tochtje van 72 km in het Grow Appartement in Bang Na en waren we blij dat we van onze ijzeren rossen mochten afstappen om te genieten van een heerlijke douche.
De volgende ochtend zijn we met een vertraging van anderhalf uur, doordat we pas om 7 uur konden ontbijten, richting Chachoengsao vertrokken; een korte rit van 50 km. Na een klein uurtje rijden waren we eindelijk uit de drukte in Bangkok op de provinciale weg 314 ( nog altijd een 8 baans weg)
Links van de weg lagen over een afstand van minimaal 20km alleen industrieën, weinig om te fotograferen dus. Bij een bushokje hebben we even moeten uitpuffen want de hitte was enorm. Het was zelf niet eenvoudig om een fatsoenlijk winkeltje te vinden om onze drinkvoorraad aan te vullen.
We hadden het Chill Classic House geboekt, een hotelletje met slechts 12 kamers, een goede keuze. Hier had ik ook even tijd om de resultaten van mijn action cam te bekijken. Jammer genoeg had deze niet opgenomen in het drukke Bangkok, maar de kwaliteit van de filmpjes was opmerkelijk zoals men beneden kan zien.
Behalve dat we er goed (en veel te veel) gegeten hebben, was in Chachoengsao, niks, maar dan ook helemaal niks te beleven. Wilma zag nog gelukkig dat mijn achterband lek was, deze heb ik dan ook nog ‘s avonds geplakt. Overigens de 4de bandenwissel; een klein maar misselijk record.
Van Chachoengsao liep de tocht naar Bang Saen, een kustplaats waar wij op een eerdere vakantie ook al eens waren geweest en waar het Bang Saen Herritage Hotel nog in ons geheugen stond vanwege het heerlijke dinerbuffet dat elke zaterdag gehouden wordt en waar men voor 450 Baht aan kan deelnemen.
De tocht naar Bang Saen was maar 60 km, maar door de hitte en het hevige transpireren voor mij althans zeer zwaar. Dit was bijna niet bij te drinken. Ongeveer 5 km voor bestemming had Wilma alweer een platte achterband en hebben we deze gewisseld; de teller staat dus nu op 5.
Bij aankomst in het hotel kregen we exact hetzelfde huisje als de vorige keer, waarschijnlijk een huisje dat altijd voor Agoda gereserveerd is.
Bang Saen is een echte strandlocatie voor de Thais, zeker in het weekend, maar verwacht dan geen zonnebadende mensen in bikini of zwembroek, want Thais laten hierbij hun kleren aan en zonnen doen alleen de buitenlanders. Over een lengte van meer dan een anderhalve kilometer ligt er een prachtige promenade met kraampjes aan weerskanten die allemaal hetzelfde verkopen; kreeften, schelpdieren, scampi’s en alle soorten vis.
Aan deze strandactiviteiten kwam echter een abrupt einde toen het om 3 uur ‘s middags begon te regenen met heftig onweer en wind. Binnen mum van tijd waren de badgasten weer in hun auto op weg naar huis.
Bovenstaande filmpje geeft een idee hoe men vaak met de fiets manoeuvreert door de straatjes in de dorpjes in Thailand.
Van Bang Saen naar Pattaya was het maar een korte rit, namelijk 48km. Maar ook tijdens deze korte rit was ons de bandenfee niet gunstig gezind. Na een uurtje rijden was Wilma’s achterband alweer lek en weer rond de ventiel, dus niet meer te repareren. We hebben daarom de voor en achterbanden omgewisseld en hebben de buitenbanden met lijm op de velg gefixeerd omdat we zagen dat de band tijdens het rijden mm voor mm verschoof waardoor de ventiel eraf vertrokken werd. In Pattaya zouden we dus allereerst op zoek moeten gaan naar een fietsenzaak voor nieuwe binnen en buitenbanden. In Pattaya was vandaag Songkraan begonnen, dus veel winkels gesloten en het gooien en spuiten met water was losgebarsten, geen makkelijke taak om dus deze banden te krijgen. Big business voor de verkoop van water pistooltjes en super soakers.
De volgende ochtend was het erg druk in het restaurant van het Way hotel, want de meeste Thais hebben vandaag natuurlijk vrij, maar we hebben heerlijk gegeten. Na het ontbijt zijn we een stukje gelopen richting de Strandweg, maar gezien de afstand van 5 km hebben we een busje genomen, die voor 20 Baht per persoon je meenemen. Op deze busjes is men een prooi voor de Songkran vierders met hun emmertjes en super soakers zoals je in het filmpje kunt zien dat we opgenomen hebben.
In het oorspronkelijke gebruik wast men de Boeddha beelden door er met een klein kommetje water over te gieten en sprenkelt men water over elkaar uit teken van respect. Dit gebruik is echter geëscaleerd in het spuiten met waterpistolen en water gooien met emmers naar elkaar en op elke voorbijganger, op de fiets, motor etc. In steden zoals Pattaya is namelijk van respect geen sprake.
Het muziekje dat je hoort, is het traditionele liedje dat overal tijdens Songkran gespeeld wordt. Nergens was men echt veilig voor de watergooiers, waarbij de buitenlanders het meeste pret hadden. (Behalve een groepje Indiërs, die met hun mooie kleren dachten dat ze droog zouden blijven…)
De volgende dag was het tijd om iets te bezichtigen. Het weer was perfect, heel zonnig (eigenlijk te warm), en op loopafstand van ons hotel lag het Sanctuary of Truth, ofwel een toeristische attractie rondom een helemaal uit houtsnijwerk gebouwde tempelcomplex, hoewel het eigenlijk geen tempel was. 500 Baht entree en nog eens diverse extra’s voor speedboot, olifantenrit, voetmassage en paardenkoets; ja, dat is Pattaya. Wij hadden alleen voor de speedboot trip gekozen, die best leuk was.
Tevens werd een show opgevoerd met zwaardvechters en danseressen en dit was wel inbegrepen in de entreeprijs.
Diezelfde dag waren we ook op zoek gegaan naar fietsenzaken om nieuwe binnenbanden en buitenbanden te kopen, want 7x bandenwissel was echt teveel en we waren bang dat we zonder banden kwamen te staan. Tegen het einde van de dag, had Wilma een nieuwe voor en achterband en hadden we 7 reservebanden… Hiermee zouden we wel even vooruit kunnen. Een vriendelijke hotelmedewerker vroeg ons of hij de oude banden mocht hebben, omdat deze nog een goed profiel hadden. We hebben ze hem graag gegeven, maar hopen dat hij genoeg binnenbanden meeneemt.
Van het drukke Pattaya vertrokken we de volgende ochtend over de highway 36 naar Rayong; een ritje van 58 km. De eerste helft van deze trip ging tamelijk op en neer en Wilma moest in een kleine versnelling blijven rijden om geen last van de rug te krijgen. Maar de weg was goed en we waren al vroeg vertrokken om geen last te krijgen van de hitte. Zodoende arriveerden we al om half 11 in het Tamarind Garden Hotel; een zeer goede keus. Ondanks Songkran, waren er zeer weinig gasten in het hotel en ik had voor een hoge verdieping gekozen om een stadspanorama te kunnen maken ( zodat ik de daarvoor benodigde zware apparatuur niet voor niks had meegesleept.)
De gemaakte panorama’s kan ik jammer genoeg niet direct delen via deze website vanwege de grootte en noodzakelijke nabewerkingen op de computer, maar zullen later bij de panorama’s ( zie tab Panorama) toegevoegd worden.
In elke stad bezoeken we tegen de avond meestal het stadspark, daar waar de Thai na 6 uur ‘s avonds gaan sporten. In Rayon was dit erg druk bezocht, zelden hebben we zoveel mensen tezamen zien fitnessen en waren er zoveel gratis fitness toestellen aanwezig. Bij de entree van het park stond een grote afbeelding van prinses Sirindhorn. Ondanks het feit dat zij niet de troonopvolgster is, hopen veel Thais dat zij koning Bhumibol gaat opvolgen. Dit was ons onderweg ook al opgevallen doordat de vele gele vlaggetjes, de kleur van koning Bhumibol, nu vaak plaats hadden gemaakt voor paarse vlaggetjes, de kleur van prinses Sirindhorn. Overigens had ik op mijn verjaardag van de dames in het Baan Thai House een paars polo shirt gekregen met het logo van prinses Sirindhorn. Ik zal dit bij terugkomst in het BTH natuurlijk dragen.
Overal werd gesport, gerend, aerobic gedaan op luide muziek of gebadmintond. Wanneer men in Kerkrade in het stadspark komt vindt men na 18:00 uur niemand meer en hangt iedereen voor de TV. Misschien dat het klimaat hierbij een grote rol speelt, maar het feit dat dit allemaal gratis en centraal ter beschikking wordt gesteld geeft toch een grote sociale verbondenheid, iets dat wij steeds verder kwijtraken.
De volgende dag zijn we op de fietsen op zoek gegaan naar het Strawberry house, een klein attractiepark, maar onze routeplanner heeft ons hierbij flink om de tuin geleidt en we hebben de zoektocht uiteindelijk door de hitte overdag opgegeven.
Tegen het einde van de dag hebben we de night market bezocht met de bekende Thaise gezellige sfeer. Deze bevond zich op loopafstand, zo’n 500 m van ons hotel.
Vanaf het Tamarind Garden Hotel was het maar een korte rit van 23 km naar de ferry voor de oversteek naar het kleine eilandje Kho Samet, waar we een huisje aan het strand hadden geboekt. De afstand naar het eiland bedroeg 5 km en zodoende waren we binnen een half uurtje aan de overkant. Aangezien de huisjes kort bij de pier lagen, konden wij ze al bij aankomst zien liggen, evenals de 7-Eleven bij de pier waar we onze drinkvoorraad konden aanvullen.
Ons huisje lag aan de rotskust aan de noordzijde van het eiland. Ondanks dat we rond 11:30 uur arriveerden bij de balie en de check-in tijd vanaf 14 uur was, konden wij al direct in het huisje. Een verademing wanneer je in de zinderende zon staat. De huisjes, genaamd Sunrise Villas, waren sober ingericht, maar hadden wel airco, een kleine TV en belangrijk; een koelkastje. Na een korte verkenning van de omgeving, hebben wij een heerlijk soepje gegeten op een terrasje aan het water.
Vanaf het zitje bij ons huisje hadden we een mooie kijk op de bezigheden aan de pier, waarbij de bootjes af en aan vaarden. Buiten de vele boten met vakantiegangers (het grootste gedeelte waren Thai), arriveerde een boot met een enorm aantal plastic stoelen die op een vrachtwagen verladen werden.
Tegen de avond hoorden wij muziek en aankondigingen uit luidsprekers in de buurt en gingen we op onderzoek uit waar deze geluiden vandaan kwamen. Er was een feest, waarbij een enorm aantal stoelen, versiert met witten stoffen hoezen en rode lint met gedekte tafeltjes stonden opgesteld voor een groot podium. Rondom waren standjes waar eten en drinken werd verkocht, of spellen gespeeld konden worden; een soort fancy fair. Aangezien de feestelijkheden nog niet begonnen waren zijn we 2 uurtjes later nogmaals teruggekomen om alles live gade te slaan. Bij een standje werd Bingo gespeeld, waarbij men geld kon winnen en waarbij men 40 Baht per persoon moest inzetten. De muziek en zang optredens waren leuk, maar bij het optreden van de 2 Thaise comedians zijn we afgehaakt en terug naar ons huisje gelopen om daar buiten aan het water een film op de iPad te kijken.
Aangezien het restaurant bij onze bungalows de volgende ochtend gesloten was, hebben wij ons zelf een ontbijt samengesteld met tosti’s, vruchtensap en yoghurt van de 7-Eleven. Dit was op zich prima, maar veel eetlust had ik niet en ik had ietwat problemen met mijn maag, waarschijnlijk doordat ik de avond tevoren een ziek kippetje had verorberd. De hele dag heb ik daarom maar veel gedronken en brood gegeten.
In de namiddag hebben we een stukje gewandeld richting de Noordzijde van het eiland en zagen we dat links en rechts van de weg veel huisafval en puin gestort was. We hopen dat deze tendens zich niet verder voortzet. Dit is overigens niet het gedeelte dat bij het nationaal park behoord, maar men ziet duidelijk dat hier geen toezicht op gehouden wordt. Er wordt namelijk veel gebouwd, maar veelal met primitieve middelen, omdat alles per boot aangevoerd moet worden.
Tegen de avond zijn we toch, op advies van een Russische stel dat naast ons de bungalow had, naar een restaurant gegaan, genoemd Red Ginger. Dit restaurant was eigendom van een Canadees en was de laatse 3 jaren achter elkaar bekroond door Tripadvisor. Inderdaad een goed advies.
De volgende ochtend wilden we zo vroeg mogelijk de boot naar het vasteland nemen, maar deze bleek pas om 8 uur te vertrekken. Dat zou betekenen dat we pas om 9 uur op de fiets zouden zitten voor de trip naar Mae Phim, een kustplaats waar we enkele jaren gelden ook al eens zijn geweest. Gelukkig was dit geen lange trip. De boot werd helemaal volgeduwt waarbij zelf een off road motor op het dek werd getild. Een minder valide man met een looprekje werd op dezelfde manier aan boord getild en uiteindelijk vertrokken we met een kwartiertje vertraging naar de overkant. We waren echt blij weer op de fiets te kunnen zitten, dit gaf weer een gevoel van vrijheid.
We zijn de kustweg gevolgd naar Mae Phim en zagen vele zeer luxe condominium flats, direct aan zee, misschien voor de rijke Thais, maar waarschijnlijk ook voor de Europeaan met een flinke spaarcent. De prijzen op de borden langs de weg gaven aan dat deze appartementen tussen de 50 en 150.000 Euro kosten, niet goedkoop dus, maar natuurlijk erg luxueus. We hadden het Mae Phim Resort hotel gekozen en dit bleek flink uitgebreid sinds ons laatste bezoek; een zeer mooi zwembad, sauna en een groot fitnesscentrum.
We hebben dankbaar gebruik gemaakt van het mooie zwembad. Na een strandwandeling met een mooie zonsondergang vertrokken we de volgende dag na het ontbijt naar een nieuwe strandplaats khlong Khut.
We hadden ons een zo kort mogelijke route uitgezocht waarbij we over 2 bruggen zouden moeten fietsen over rivieruitlopen naar zee en waarbij we de hoofdweg zouden mijden. Deze route voerde ons via kleine weggetjes en dorpen en door plantages met rubberbomen en lange smalle wegen zonder veel verkeer.
Waarschijnlijk zal menige Thai hebben gedacht hoe wij hier verzeild zijn geraakt, maar dit is alleen maar mogelijk met een Thaise routeplanner en de instelling van de kortste fietsroute. Na 53km arriveerden we in het Baan Soon resort, alweer een goede keus, een kamer op de 1ste verdieping op 30m van het strand.
De kamer was in typische Thaise stijl zoals men kan zien en het bed dus zo hard als beton (arme rug…)
We kregen aan de receptie een mooie map met foto’s van bezienswaardigheden ter inzage en zodoende zijn we 3km gefietst naar het Aquarium met een groot aantal vissen (gratis) en hierna een wandelroute van enkele km door de mangrove met een uitzichtstoren en bordjes met de namen van bomen en planten en die dieren die hierin voorkomen (ook weer gratis). Aangezien het de droge periode was, was veel uitgedroogd en zodoende misschien niet het beste jaargetijde om deze helemaal uit hardhouten vlonders aangelegde paden de bewandelen.
Er was nog meer te bezichtigen, maar we hadden honger gekregen en op de plaatselijke markt iets te eten gehaald. De avond hebben we afgesloten op het strand, waarbij Wilma nog heerlijk gezwommen heeft in de pislauwe oceaan.
Dit was onze laatste strandlokatie. Van hieruit was het maar een kattesprongetje van 28 km naar Chantaburi, onze eindbestemming met de fiets. We hebben in Chantaburi gekozen voor het KP Grand hotel, omdat dit een oude bekende voor ons was (we hebben hier in 2007 ook al 2 overnachtingen doorbracht) en ik wilde graag vanaf de hoogste verdieping een gigapixel panorama schieten. Bij aankomst in de stad zijn we allereerst naar de bus terminal gereden om na te vragen wanneer de bussen naar Bangkok zouden vertrekken voor de volgende dag. Bij aankomst in het hotel vroeg ik voor een kamer op de hoogste etage, maar jammergenoeg gingen de ramen op onze kamer op de 17de verdieping niet open en heb ik uiteindelijk vanuit een raam op het gangpad toch foto’s kunnen maken. In Chantaburi hebben we weinig ondernomen, mede door het feit dat wij hier al 2 keer geweest waren.
De volgende ochtend hebben we om 7:30 de bus genomen (610 Baht voor een ritje van 4 1/2 uren inclusief de fietsen als bagage) En zoals gewoonlijk kregen we voor dit bedrag ook nog een flesje water, een vruchtensapje oploskoffie etc. en een cakeje. 
Tijdens zo’n busreis is er vaak een hoop te zien en vliegt de tijd. Het is vaak ongelooflijk war men allemaal op een pick-up weet te vervoeren. Torenhoge ladingen of personenvervoer, het kan allemaal.
Bij aankomst in Mo Chit busterminal in Bangkok zouden we de bus naar Ayutthaya nemen, maar kregen we te horen dat deze pas over 5 uur zou vertrekken. Ik heb echter verder geinformeerd en heb uiteindelijk bij een loket kunnen uitleggen dat we ook een bus konden nemen die Ayutthaya passeert.
Zodoende hebben wij de bus 107 die over 10 minuten naar Saraburi zou rijden kunnen nemen. De fietsen werden daarbij achter in de bus gehesen; zoiets kan alleen in Thailand! De bus reed de tegenstelde route die wij met de fiets afgelegd hadden en dat geeft een goed gevoel van de afstand die we afgelegd hadden. We zagen ook nogmaals de aanleg van de nieuwe spoorlijn van Bangkok naar Ayutthaya en de arbeiders die langs de spoorlijn sliepen in hangmatten tussen twee bomen. Na anderhalf uur stonden wij bij de Tesco aan de highway op 5km afstand van ons vertrouwde Baan Thai House. De laatste rit met onze fietsjes, die ons deze vakantie ongeveer 600km gedragen hebben. (Zonder verdere lekke banden)
In het BTH hebben we 2 overnachtingen gehad, waarbij we de fietsen weer ingevet hebben en op zolder hebben gezet, zodat deze tijdens de regentijd niet gaan roesten en over een half jaartje weer te gebruiken zijn. De laatste dag in het BTH waren we weer uitgenodigd voor een diner door Leena, Bu-nha en Peter, waarbij ons gevraagd werd wat onze voorkeur zou zijn; Chinees, Koreaans, Thais… Het is toch weer dat laatste geworden.
De volgende dag zijn we, nadat we afscheid hadden genomen van de eigenaars en staf van het BTH met een taxi naar Bangkok gereden, waar we een hotel hadden uitgekozen met veel verdiepingen en balkons, zodat ik een panoramafoto kon maken.
We kregen kamer 1703 in het Evergreen Place hotel.
Van daaruit hadden we een mooi overzicht over de stad, alhoewel dit uitzicht verstoord werd door een groot condominium. De hotelkamers aan de andere kant van het hotel hadden een beter uitzicht. Ik kreeg echter toestemming van de hotel manager om ook vanuit een op dat moment vrije hotelkamer aan de andere kant van het hotel ook een panoramafoto te maken.
De panoramafoto’s zijn te zien in het tab-blad panorama’s op deze website met een computer met Flash (dus spijtig genoeg niet met de iPad)
We hebben de vakantie afgesloten met shoppen en zijn om 2:30 ‘s nachts weer terug gevlogen naar Nederland.
Gepost door Henk Rinkens