Elke keer gaat ons de reis naar Thailand gemakkelijker af.
Waar we voorheen nog de fietsen achter de auto op de fietsdrager naar het vliegveld in Düsseldorf vervoerden, om daar vervolgens uit elkaar geschroefd te worden en daar in de in elkaar gezette kartonnen dozen te belanden, ging dat deze keer veel eenvoudiger.
Doordat de fietsdozen iets compacter waren, konden de fietsen al in de doos achter in de auto en bleven ze daar totdat we op het vliegveld in Bangkok geland waren.
In Düsseldorf werd Wilma afgezet aan de vertrekhal met het hele hebben en houden, waarna ik de auto parkeerde en met de Skytrain naar het vliegveld ging om daar alles in te checken.
Van wachtrijen geen sprake, of dat nog de gevolgen van de recessie zijn weten we niet, maar het was zowel in Düsseldorf als in Bangkok zeer rustig.
In Bangkok airport aangekomen heb ik mijn Nederlandse simkaart omgeruild voor een Thaise aanbieder, waarbij ik een prepaid sim heb gekozen met 1 maand onbeperkt internet, dit gaat in Thailand makkelijker dan in Nederland.
Omdat we flink moe waren van de reis hebben we niet meer over de ritprijs verhandeld maar hebben ons met een minibus naar het ongeveer 80 km verwijderde Baan Thai House homestay in Ayutthaya laten brengen.
Een op internet gevonden vakantiehuisjescomplex gerund door 2 vriendelijke Thaise dames, die ons ook bij aankomst gelijk welkom heette.
Dit bleek een goede keus! De huisjes hadden hun 1ste verjaardag nog lang niet gevierd en heerste een ambiance van rust die alleen verstoord werd door de vele fluitende vogels en andere gebekte beesten.
De huisjes waren zowel van buiten als van binnen prachtig.
En dan niet te vergeten de ongelooflijk vriendelijke Thaise zusjes, de eigenaressen van dit kleine resort welke je alle wensen van de lippen aflezen.
Vanaf het Baan Thai Homestay was het maar 500 meter naar het station, vanwaar tegenover ook de ferry naar de binnenstad van Ayutthaya gaat.
Het centrum van Ayutthaya is namelijk geheel omgeven van een ringvaart.
Tegenover het station zijn veel eetstalletjes en daar waar eetstalletjes zijn, zijn ook zwerfhonden.
In Thailand zijn ontzettend veel zwerfhonden, maar deze keer viel ons op hoeveel een gebroken poot hadden, los van de vele wonden en schurft, waar we al aan gewend waren.
Van een hond dachten wij in eerste instantie dat zijn achterpoot gebroken was, maar kortbij gekomen bleek het dier niet op zijn achterpoten te kunnen lopen en liep daarom alleen maar op de voorpoten. Men kreeg gemengde gevoelens als je dit arm dier zag lopen.
Bij de ferry wordt men voor 3 of 4 Baht overgezet, afhankelijk van welk bootje men kiest. De fiets kan natuurlijk ook voor 2 Baht mee.
We hebben ons op het treinstation geïnformeerd welke trein we daags erna moesten nemen naar Udon Thani, vanwaar onze fietstocht pas zou beginnen.
Spijtig was het wel dat de trein pas ‘s avonds om 21:40 zou vertrekken, we hadden zodoende ons huisje niet meer ter beschikking.
Ondanks dat hebben we toch nog enkele uurtjes hier doorgebracht, gebruik makend van het gratis wifi en zodoende de mogelijkheid om nog wat op internet op te zoeken over de plaatsen die we zouden bezoeken.
De trein had uiteindelijk nog een vertraging van meer dan een uur, maar op een station heb je altijd wat te zien.
Wilma maakte zich nog zorgen over het feit dat de fietsen in coupé nummer 1 en de slaapwagon die wij geboekt hadden zich in coupé 12 bevond.
Dus ik vooraan op het perron met de fietsen en Wilma achteraan met de fietstassen.
Het verliep allemaal niet zo soepel maar met de hulp van het vele treinpersoneel konden we deze klus uiteindelijk klaren.
Doorweekt van het zweet kwamen we in ons slaapcoupé waar we nog door een Thai kregen gevraagd of we morgenvroeg ontbijt wilden.
We hebben ondanks het lawaai van de trein, de vele stations en het heen en weer schommelen van de trein nog redelijk geslapen.
En het ontbijt was zoals men op de foto kan zien perfect.
Om 9 uur arriveerden we in Udon Thani en niet lang daarna hadden we al een kamer in het beste hotel van de stad, het Centara hotel (voorheen Charoensri Grand Royal hotel) waar we natuurlijk eerst verlangden naar een heerlijk douche.
Udon Thani heeft weinig te bieden, maar er zijn natuurlijk altijd plaatsen waar je even een foto van maakt.
Wat ons het meest opviel aan Udon Thani, waren de ongelooflijk veel westerse mannen vergezeld van een Thais vrouwtje met of zonder kind, of met kind in wording.
Het grootste shopping center ligt direct naast het hotel, dus voor natje en droogje konden we daar terecht.
De volgende ochtend zou het fietsavontuur pas echt beginnen met de trip naar Nong Khai, 68 km hiervan verwijderd.
Om kwart voor zes al uit de veren voor het uitgebreidste en lekkerste ontbijt van alle vakanties, wat dat betreft is dit hotel zijn geld al waard.
Na het ontbijt zaten we al snel op de fiets richting Nong Khai, een fluitje van een cent, maar wel op een zeer druk bereden weg. Onderweg hebben slechts 2 keer gestopt voor een drinkpauze en het nuttigen van de heerlijk zoete ’rotí’ ; flinterdunne pannenkoekjes met suikerrietwatte.
We hadden de routeplanner ingesteld op het Nong Khai Grand hotel.
Daar aangekomen bleek dit erg duur voor dit sterk verouderd hotel, maar de kamers waren daarentegen erg groot en het lag op dezelfde weg richting het Boedhapark.
Dit laatste hebben we met de fiets bezocht en lag op niet meer dan 4 km van het hotel.
Het Boedhapark is een creatie van een Laotiaan die dit ook in Laos, vrijwel direct achter de Friendship Bridge heeft opgericht, echter later het land werd uitgezet en zodoende eenzelfde park in Nong Khai gebouwd heeft.
Voor een entreegeld van 20 Baht, welke overigens alleen voor buitenlanders gold waren we in het park met zeer vele tientallen meters hoge beelden.
Na het lopen in het park hadden we niet alleen veel dorst maar ook honger, zodat we in een restaurant aan de boulevard langs de Mekong een heerlijk bereide visschotel gegeten hebben.
Honderd meter verderop was waarschijnlijk een handelspunt waarbij goederen van Thailand naar Laos en vise versa werden verscheept.
Op de achtergrond zagen we de friendshipbrug al liggen
Aangezien ik alle speciaal uitvergrootte landkaarten van onze fietstoer langs de Mekong (14 stuks op A4 ingeseald) thuis had laten liggen (ja, oerstom, dat zei Wilma ook al), maar wel nog op USB stick had staan (toch niet zo stom he?), hebben we in een copy en printshop alles opnieuw laten printen en insealen om ervoor te zorgen dat we niet al te ver afdwalen van de geplande route in Laos.
De volgende ochtend waren we weer om 7 uur op de fietsen om de grens van Laos over te steken.
Na 6 km stonden we voor het Thaise immigration office waar we door het inleveren van het ‘Thaise departement visa’ de Friendshipbrug al fietsend konden oversteken.
We kregen wel nog even gezegd dat we nu rechts moesten rijden, dat leek in eerste instantie logisch omdat alleen Thailand links verkeer heeft, maar al het tegemoet komend verkeer van Laos reeds ook links, dus die hebben we dit steeds moeten ontwijken.
Voorheen mocht men met de fiets niet de brug oversteken, maar moest de fiets op een bus of truck, wat weer een hele rompslomp was.
Aan de andere kant van de brug stond een 10 meter lange rij met toeristen die allemaal netjes wachtte op hun visa voor Laos.
Aan loket 1 je paspoort afgeven met foto en ingevulde papieren compleet met 35 dollar, waarna men een klein uurtje later aan loket 3 het paspoort weer in ontvangst kon nemen.
Op 6 km afstand van de grens lag het broertje van het Boedha beeldenpark dat we ook al in Nong Khai bezocht hadden.
Nog meer verschillende beelden, maar in opzet precies hetzelfde.
Behalve dan dat je voor entree, parkeren, foto en film apart moest betalen.
Langs de weg zagen we veel rijstvelden waar mensen rijst aan het planten waren.
Na het beeldenpark was het nog 25 km naar Vientiane.
Een geweldig bruisende stad in de Franse koloniale stijl, inclusief Franse straatnamen, frans brood, jaja het stokbrood en de croissants en een ongelooflijk aanbod aan eettentjes van allerlei nationaliteiten.
En wat je hier wel zag en in Thailand niet, dat waren de vele terrasjes, waar je heerlijk kon flaneren inclusief de mogelijkheid om met je notebook op internet te gaan met gratis wifi.
We hebben enkele hotels vergeleken en hebben uiteindelijk een kamer gekozen in het Douang Deuane Hotel.
Een heel erg mooi hotel in een zijstraat van de boulevard, die eigenlijk te rumoerig was door het vele bouwverkeer.
Voor 200.000 kip, omgerekend 18 euro voor een erg mooie kamer.
We hebben na een wasbeurt voor onszelf en onze kleding, die we aan de overkant bij een wassalon hebben afgegeven, een mooie maar vermoeiende wandeling gemaakt en een typisch Laotiaanse maaltijd gegeten.
In ieder geval is Vientiane een aanrader voor diegene die kan genieten door simpel op een terrasje te zitten met een drankje en een lekker hapje en te kijken wat om je heen voor bedrijvigheid is.
We hebben 2 nachten in het hotel doorgebracht om de highlights van Vientiane te kunnen verkennen.
Enerzijds de grote hoeveelheid aan buitenlanders, waarbij zeer veel Fransen, maken van Vientiane een toeristische stad.
Zodoende is er ook een zeer groot aanbod aan eetgelegenheden en vele terrasjes.
Zelfs een winkelcentrum is er te vinden, echter aangezien men niets van Amerika wil weten, dus ook geen McDonalds, KFC of andere bekende fastfoodketens.
Een van de vele overblijfselen van de aanwezigheid van de Fransen is de gebouwde Arc de Triomf naar een voorbeeld in Parijs.
De grootste straat van de stad leidt hier omheen, beginnende aan het paleis van de president.
De volgende ochtend zijn we niet al te vroeg kunnen vertrekken, omdat in het hotel pas het restaurant voor het ontbijt om 7 uur opende.
Zodoende pas om 8 uur op de fiets, terwijl de zon al goed merkbaar was.
Langs de weg een groot aanbod aan stokbroden.Dat in het achterhoofd hebbende, hebben wij de daags te voren een potje Nutella in de supermarkt gekocht.
Het einddoel zou Ban Hai worden, zo’n 68 km verwijderd van Vientiane.
We hebben de planning aangehouden welke in het boekje ‘Kippen en Kleefrijst” beschreven was, een boekje geschreven door Bernadette Speet, welke we een week voor vertrek via internet gekocht hebben. Een aanrader voor diegene die Laos op de fiets wil verkennen.
In dit boekje was ook het hotel al genoemd, het Khounbolin hotel, waar we een mooi huisje met airco en zelfs een sat-TV hebben gekregen. Het hotel, of beter gezegd meerdere kleine bungalows,lagen ongeveer 2 km van het centrum verwijderd.
Aangezien het een klein dorpje was, met huisjes links en rechts van de weg, bedoelen we met centrum, de plaats waar de meeste eetgelegenheden waren, en waar we tegen de avond naar toe gereden zijn voor een uitzonderlijk lekkere maaltijd.
Alleen niet zo slim dat we de verlichting niet op de fiets hadden aangebracht en zodoende op ‘gevoel’ en met de hoop geen grote gaten in de weg tegen te komen naar ons huisje terug zijn gereden.
Nog voor zonsopgang zaten we alweer op onze fietsen, zodoende was het nog lekker fris en gaf onze thermometer 18 graden aan.
De weg naar Paksan was de ene keer vlak en dan weer licht glooiend.
Rechts van ons zagen we soms de Mekong rivier indien deze niet door begroeiing werd verdekt en links van ons, heel in de verte een gebergte welke volgens de kaart Vietnam afscheidde.
Bij de weinige dorpjes waar we doorheen fietsen was waarschijnlijk de enige verdienste de verkoop van gedroogde vis, eventueel met kleine mandjes met kleefrijst.
Deze stonden uitgestald links en rechts van de weg in veelvoud zoals we dat gewend zijn in Aziatische landen.
Ondanks dat hebben we van dit aanbod geen gebruik gemaakt en hebben we alleen tijdens een drinkpauze een zeer grote kom soep gegeten om onze zweetkliertjes weer op te vullen.
Om half twaalf arriveerden we met 84 km op de teller in Paksan waar we het Paksan hotel al zagen liggen links van de weg.
Het hotel had vanaf de straat een majestueuze uitstraling, terwijl van binnen alles redelijk sober was, maar wel enorm groot.
We kregen een kamer op de 1ste verdieping, en dat was maar goed ook, want het hotel had geen lift.
We hebben na een douche nog even getracht het dorp te verkennen, maar na een half uurtje wandelen, waarbij we nog snel een watermeloen hebben gekocht, hebben we de moed opgegeven.
Het was namelijk zo warm dat we het niet verstandig vonden om nog langer te wandelen en zodoende weer de koele hotelkamer hebben opgezocht.
In de tuin van het hotel was schaduw en met het gratis wifi was de site snel weer van nieuwe informatie voorzien.
Tegen de avond vonden we een mooi restaurant aan de rivier, aan de overkant van het hotel.
De enige gasten waren 2 Nederlandse meiden.
De volgende ochtend waren wij de eersten aan het ontbijt, maar van restaurant was niks te bekennen.
Uiteindelijk bleek dat we in het overdekte restaurant buiten moesten zijn, maar aangezien wij de eersten waren en er geen buffet was, moest ik eerst informeren wat de mogelijkheden waren.
Het zouden stokbroodjes met gebakken ei worden.
Omdat Wilma haar darmen al enige dagen van streek had, heeft zij het stokbrood niet met ei gegeten maar het besmeerd met Nutella, die we al in Vientiane gekocht hadden.
We vertrokken naar Viengkham
Uit het fietsboekje hadden we vernomen dat het enige dorpje was waar guesthouses waren ongeveer 90 km verwijderd .
We waren dus gelijk na het ontbijt op de fiets.
Echter na enkele kilometers hoorde ik bij mijn achterwiel een knappend geluid, wat een spaak bleek te zijn die het begeven had.
Het achterwiel zwabberde iets, maar gezien de nog af te leggen weg, zijn we niet hiervoor gestopt en hebben de reparatie uitgesteld tot onze eerste rust/drink-pauze.
De spaak was in 20 minuten vervangen.
Net toen we op onze fietsen wilden stappen om verder te trekken kwam van de tegenovergestelde richting een oudere man op een kanariegele fiets op ons af.
Het bleek een 69 jarige Duitser te zijn, ‘rentner’ uit de buurt van de Chiemsee, zoals hij zichzelf noemde, die met een supermooie fiets van het merk Peter Pan, met alles erop en eraan zoals men van Duitsers kan verwachten aan het toeren was.
Hij was nu 2 weken onderweg van de in totaal 3 maanden die hij in Azië wou doorbrengen. Naar horen en zeggen een professionele globetrotter.
Na deze korte intermezzo vervolgden wij onze weg, maar na een tiental kilometer wederom een geluid vanaf mijn achterwiel.
Alweer een gebroken spaak….
Met wederom een slingering in het achterwiel zijn we verder op weg gegaan naar ons einddoel, waar we zonder verdere mankementen zijn aangekomen.
Het was een klein dorpje, waar 3 guesthouses lagen en waar we kozen voor het nieuwste guesthouse.
Een kamer met airco en een hurktoilet en een kraan met daaronder de teil met steelkommetje voor je billetjes mee schoon te spoelen.
Een plastic flesje hebben we gebruikt om ons te douchen en dat lukt best goed wanneer je met z’n tweetjes bent, onder het motto, de ene hand wast de ander.
We waren echter allang blij dat we het zweet van ons afgespoeld hadden.
Na deze frisse douche wilde ik de spaak repareren, maar hierbij bleek dat ik toch niet aan alles gedacht had.
Om de spaak te verwijderen moest het tandwiel verwijderd worden, maar in het dorpje had men hier natuurlijk geen gereedschap voor.
Het leek bijna geen toeval meer, toen ook twee Zweedse jongens in het guest-house arriveerden, en deze hadden wel het geschikte gereedschap bij zich.
Met het speciaal gereedschap en een in een ‘garage’ geleende sleutel heb ik de spaak uiteindelijk kunnen wisselen.
Na een lekkere maaltijd in een restaurantje zijn we snel gaan slapen omdat we de komende dag een trip van 110 km voor de boeg zouden krijgen.
We waren dus al in het donker om kwart voor 6 vertrokken en waren hierdoor toen de zon opkwam al bijna 20 km verder.
De temperatuurmeters gaven om 6 uur 18 graden aan, om 8 uur was dat al 25 en om 9 uur stond de thermometer alweer op meer dan 30 graden.
Ons ontbijt waren 2 cakejes en menige liter water.
Langs de weg hebben we nog een flinke portie bananen ingeslagen en samen met de halve watermeloen en een pak koekjes zou dat voldoende moeten zijn om ons van brandstof voor de komende 110 km te voorzien.
Langs de weg zagen we 3 jongetjes die een slang gevangen hadden.
De weg was flink glooiend en zodoende hebben we vele hoogtekilometers moeten afleggen, m.a.w. we waren tote loss toen wij uiteindelijk in thakek aankwamen.
In Thakek zouden we middels de veerboot oversteken naar Thailand naar Nakhon Phanom.
Voor een bezoek aan de markt van Thakek, hadden we geen energie meer, zodoende maar direct doorgefietst naar het immigratiekantoor.
De paspoortformaliteiten gingen erg vlug en we gingen op zoek naar de veerboot.
Ondertussen hadden ons al diverse mensen gevraagd of ze onze tassen mochten dragen, maar dat hebben we afgewezen omdat we dit niet vertrouwden.
Achteraf was dit het stomste wat we konden doen.
De veerboot bleek misschien wel honderd tredes naar beneden aan een pier te liggen en zodoende hebben we alle fietstassen met fietsen en al naar beneden moeten dragen.
En omdat Wilma verjaardag had, was dat dus een taakje voor mij.
Troost heb ik gevonden toen ik zag dat uit de veerboot vier mensen een flinke man op een brancard met katheder eruit stekend, of iets dat daarop leek, al die trappen naar boven moesten dragen.
We realiseerden ons toen pas goed, dat je in Laos niet in het ziekenhuis terecht moest komen.
Drijfnat zat ik uiteindelijk samen met Wilma in de veerboot die niet lang daarna vertrok naar de ander kant.
Maar ook hier zag ik de trappen al op mijn afkomen.
Niet zo stijl als die in Laos, maar nu moest alles naar boven gedragen worden en dat bij een temperatuur van minimaal 35 graden zonder schaduw.
De Thaise douaniers keken alleen glimlachend toe toen hoe wij aan het zwoegen waren.
Tjonge wat waren wij blij toen we de fietsen weer gezadeld hadden.
Een mooi hotelkamer met balkon en dus uitzicht op de Mekong zou de beloning worden voor al dat gezwoeg.
Het Mekong Grand River View hotel voldeed aan deze keuze.
En wanneer je zo kort aan de rivier logeert, eet je natuurlijk vis als hoofdgerecht en honger hadden we zeker na deze uitputtende maar ook feestelijke dag.
We hebben de 2de dag in Nakhon Phanom door de stad gelopen (o.a. brood gekocht in de supermarkt) en langs de boulevard waar een 4tal tempels liggen.
Niet erg spectaculair en ook niet geopend omdat dit meestal alleen gedurende de ochtend het geval is.
De tweede avond hebben we weer gegeten in hetzelfde restaurant, maar enerzijds door de kleine menukaart met alleen visgerechten en het feit dat bijna overal spicy bijstond, was de keuze erg beperkt.
De serveersters hebben volgens mij nog nooit een woordje Engels geleerd en hadden een motivatie van nul komma niks .
Wat we besteld hebben weten we nu nog niet goed, de tafel stond vol met borden, maar de vlammen kwamen ons uit de mond (en de dag erna uit de k..), zelfs de gekookte groenten zaten vol met pepers.
De volgende ochtend bestond het ontbijt uit zelf gesmeerde boterhammen met Nutella en zodoende konden we weer vroeg op weg naar Mukdahan, meer dat 100 km verwijderd.
We zouden bij elk groot tankstation (met een 7-Eleven) een tussenstop maken, maar dat bleek over die hele afstand er maar eentje te zijn.
Daar hebben we een paar potjes yoghurt gegeten en onze drankvoorraad aangevuld.
De eerste helft ging zeer goed en zodoende hadden we na 2 uur fietsen al meer dan 45 km gefietst.
Ik zei nog het gaat geweldig, maar hierna ging het constant op en neer.
De laatste 20 km was men aan het asfalt aan het werken, d.w.z. een nieuw gitzwart wegdek, gloeiend heet, terwijl de thermometer op de fiets de 40 graden al had overschreden.
In Nederland zou men bij die temperaturen op het journaal al waarschuwen dat wanneer men indien niet perse noodzakelijk , geen zware inspanningen buiten moet verrichten.
Maar bij ons was het wel perse nodig, anders kwamen we nooit in Mukdahan.
Tijdens de rit roken we vele keren de zoete geur van tabak en wanneer we niet de schuurtjes met drogende tabaksbladeren hadden gezien, hadden we niet in de gaten gehad dat de planten aan de Mekongoever tabaksplanten waren.
Met flink verbrandde bovenbenen, ondanks de zonnecrème arriveerden we om kwart over twaalf in Mukdahan.
Een zware dag en zodoende snakkend naar een frisse douche in het Mukdahan Grand Hotel.
Een balzaal van een kamer op de bovenste 10de etage.
Na de douche voelden we ons schoon maar wel volledig leeg en zodoende hebben we gekozen voor non-Thais voedsel, namelijk de KFC in het 1 km verwijderde winkelcentrum waar we ons met de tuk-tuk heen hebben laten brengen.
Het was in ieder geval heerlijk en we vonden dat we zo’n vette hap wel hadden verdiend.
We weten niet of de kilometerteller betrouwbare waardes afgeeft, maar op het tellertje stond dat we meer dan 4000 calorieën verbruikt hadden die dag, dus die KFC kon dit goed compenseren.
Ondanks vette hap kon ik het tijdens een bezoek aan de avondmarkt niet laten weer een pannenkoek met banaan en ei te eten.
Toen we na een stadswandeling terug kwamen in het hotel bleek dat de motorclub van Pattaya ook zijn onderdak hadden gevonden in dit hotel.
Een hele reeks Harley Davidsons stonden voor onze zielige 2 stalen rossen.
We hebben natuurlijk heel voorzichtig de fietsen bevrijd van deze omsingeling.
De volgdende dag stond Amnat Charoen op het programma.
Het zou meer een tussenstop worden naar de eindbestemming Ubon Ratchatani.
In Amnat Charoen was het aanbod aan hotels gering.
We vonden een hotel op internet, maar met een prijsklasse tussen 3 en 4 euro hadden we hele lage verwachtingen, zodoende hebben we nog wat proviand ingeslagen om minstens een redelijk ontbijt te hebben.
De weg naar Amnat Charoen was niet spectaculair en tevens waren weinig grote tankstations aanwezig waar we ons normaal even deden verfrissen en van drinken voorzien.
Toen we de 70 km grens gepasseerd hadden en we in een flinke dip zaten hebben we langs de weg bij een soepstalletje een flinke kom noedelsoep gegeten, waarna we weer een flinke portie energie hebben gekregen en tevens onze zoutspiegel op peil hebben gebracht.
Vrijwel elke dag hebben we wel ergens noedelsoep gegeten en het blijft steeds lekker, of deze nu bereid is met varkensvlees, kip of eend.
Nadat we in Amnat Charoen gearriveerd waren en op de kaart gezocht hebben naar het beste hotel, kregen we assistentie van een vriendelijke vrouw welke ons niet alleen het beste hotel aanwees op de kaart, maar tevens aanbod achter haar aan te rijden, waarbij zij ons naar het hotel zou rijden.
Het bleef niet bij het rijden naar het hotel, ze zei dat we nu haar vrienden waren en vroeg of we die avond nog bij haar op bezoek wilden komen.
Ze bleef zich bemoeien met het inchecken van het hotel, moest onze namen weten en gaf ons haar telefoonnummer, waarbij ze ook vroeg om ons nummer.
Het hotel was geweldig, een zeer mooi hotel, laag geprijsd en supervriendelijk personeel.
Na de bekende douche ging opeens de telefoon op onze kamer, het bleek weer deze overvriendelijk vrouw te zijn, die zich nog even ervan wou overtuigen of ons het hotel beviel en ons nog benadrukte dat wij haar moesten bellen omdat we nu haar vrienden waren!?!?
Amnat Charoen bleek tegen onze verwachtingen in, een zeer mooie stad te zijn, in ieder geval veel meer te zien dan dat we hadden verwacht.
Ondanks dat de fonteinen niet in werking waren, was in het midden van de stad een bell-tower, of kloktoren met fonteinen eromheen.
Aan de fitnesstoestellen kon men zien dat tegen de avond hier waarschijnlijk de jeugd van het dorp zou zijn, iets dat je in elke stad ziet.
Niet ver van de beltower hadden we tijdens het voorbijrijden naar het hotel een zeer mooi park met een tempeltje gezien.
Van binnen was het tempeltje waarschijnlijk de toekomstvoorspelling voor de jeugd, want vele jongens en meisjes kwamen met een papiertje naar buiten waarop hun ‘horoscoop’ stond.
Nadat een lastige wolk door de zon verdreven was konden mooie foto’s van dit tempeltje gemaakt worden zoals men onder kan zien.
Het avondeten in het hotelrestaurant, wat in de openlucht was, was in een woord geweldig.
Normaliter is het bedienend personeel alleen in staat om yes en no te zeggen, maar hier werden we door het personeel door de kaart gewezen en ons werden sommige gerechten zelfs aangeraden omdat deze superlekker zouden zijn.
Zodoende heb ik de sparerib (iets dat ik normaal nooit zou nemen) met gestoomde rijst en gewokte groente genomen en Wilma kip met cashewnoten en kauw pad kai.
Het was echt superlekker, ondanks het feit dat ik mij realiseerde wat we die dag al allemaal gegeten hadden.
Een portie met custardpoffertjes bijvoorbeeld (waar ik mij flink de tong aan verbrand heb) en de noedelsoep en een halve watermeloen en 2 potjes yoghurt en diverse cakjes en menige liter coka cola en water en…
Het avondeten was zeer uitgebreid, maar het ontbijt was weer erg summier.
Er stonden wel al rijst te pruttelen en diverse warme maaltijden, maar daar hadden we geen zin in.
We hebben daarom alleen toast met jam gegeten, en omdat we niet gevraagd hebben naar gebakken ei (omdat we die al zeer veel dagen hadden gegeten) is het bij flink wat geroosterd brood met jam gebleven.
Het zou sowieso geen grote afstand meer worden, ‘maar’ 75 km, en dat zou tevens de laatste fietsdag worden.
Een meloen had ik daag tevoren langs de weg gekocht en dat gaat er altijd wel in bij temperaturen boven de 30 graden en zeker als die daags van tevoren de hele dag in de koelkast gelegen heeft.
Ondanks dat de draagzak met de meloen onderweg enkele keren van de fiets gegleden is, en de zak menig keer met de ketting in aanraking is gekomen, heeft de meloen toch goed zijn werk gedaan en onze drankpauze veranderd in een mini-picknick.
Ubon hadden we om 11:00 al bereikt, en het Laithong hotel was voor ons al een bekende, omdat we hier vorige vakantie ook al 2 x in overnacht hebben toen we naar Khong Chiam zijn gereden.
In het Laithong hotel heeft men ook al gelijk de treinkaartjes geregeld voor de treinreis in de slaaptrein naar Ayutthaya, waar we onze fietsen gaan achterlaten.
De eigenaressen van het Baan Thai house waren namelijk bereid om onze fietsen te stallen tot ons volgende Thailand bezoek, waardoor we van dat lastige gesjouw met de fietsen af zijn en wat meer vrijheid hebben met de keuze van een vliegmaatschappij.
De treinreis naar Ayutthaya is een lange treinreis van 18:30 tot 04:00 uur.
In een 1ste klas slaapcoupe met airco is dit echter makkelijk vol te houden, alleen de aankomsttijd is ietwat vroeg.
Onze fietsafstanden:
Udon Thani -> 68km -> Nong Khai
Nong Khai -> 45km -> Vientiane
Vientiane -> 68km -> Ban Hai
Ban Hai -> 84km -> Paksan
Paksan -> 89km -> Viengkham
Viengkham -> 110km -> Thakek/ Nakhon Phanom
Nakhon Phanom -> 105km -> Mukdahan
Mukdahan -> 91km -> Amnat Charoen
Amnat Charoen -> 80km -> Ubon Ratchatani
Totaal: 750 km