Op 9 januari om 9 uur zijn wij vertrokken met de trein vanuit Chevremont naar Schiphol, waarna we direct bij de aankomst op het vliegveld een fietsdoos hebben gekocht voor 20 euro.
Eindelijk de fiets zit in de doos!
Nadat we de fiets verpakt hadden, naar de incheck, waar bijna niemand stond te wachten.
Echter wij waren bijna de laatsten…. 2 uur nog te wachten op het vertrek.
In Schiphol krijgen wij bij het inchecken te horen dat onze vlucht overbooked was, en dat wij in de wachtrij stonden.
Na een kwartier had men echter in de gaten, dat dit een vergissing was, en kregen we toch zitplaatsen, en later bleek dat we ook nog naast elkaar zaten.
Na een vlucht van 11 uur, die echter redelijk snel verlopen is, zijn wij geland in Bangkok Airport, waarbij het nog vroeg in de ochtend was en al 28 graden.
De fiets hadden we voor het gemak uit de doos gehaald, waarbij ik de fiets bestuurde, en Leo de immens grote doos.
Deze laatste had veel bekijks van de Thais, waarbij velen nieuwsgierig in de (lege) doos wilde kijken.
Leo heeft menig eens moeten uitleggen dat in deze doos de chakaajaan zat (de fiets in het Thais).
Hierna met de trein naar Ayutthaya, waarbij fiets en doos in de overvolle trein moesten, echter iedereen helpt je hier en maar steeds dat vriendelijke lachen van iedereen.
In Ayutthaya met het veer over de rivier die de stad omringd, waarna we naar het guesthouse zijn gelopen, met de doos achter ons aan slepend; en wederom die nieuwsgierige Thais.
Tegen de middag waren we aangekomen bij het guesthouse.
In het guesthouse even lekker (koud) gedoucht, want warm water is er niet, en dat voor een 5 sterren hotel!
Hierna naar de stad voor een simkaart te kopen voor 200 Bath (4 euro) zodat we bereikbaar zijn (tenminste wanneer je een telefoon hebt die simlockvrij is).
Toen een rondje door Ayuttaya met de fiets waarna we op de markt gegeten en gedronken hebben voor 60 Bath 1,35 euro ; 1 flesje cola 0,44cc, 1 koffie en 2 porties rijst, met kalkoen, soep erover en pikante saus.
Op de markten met de vele kraampjes kun je het beste eten in Thailand.
Men ziet wat bereid wordt en hoe het bereid wordt, iets dat je van vele Nederlandse restaurants niet kan zeggen.
De meeste Thais eten op straat en zodoende zijn de eetgelegenheden druk bezocht.
Na nog wat over de markt gelopen te hebben nog een fles bier gedronken te hebben, zijn wij aangeschoten door de warmte in combinatie met het bier naar ons guesthouse gefietst.
De volgende ochtend vroeg op, om langs de weg 2 sandwiches voor omgerekend 20 cent met coca cola te nuttigen, waarna we op weg zijn gegaan naar Bang Pa Hin, het zomer verblijf van de koning.
Onder een stralende zon, hebben wij door dit park gewandeld en heb ik natuurlijk een hoop foto’s gemaakt.
Zie ook de foto’s in de galerij.
Na een overheerlijke maaltijd Pat Sioe Moew op de terugweg zijn wij naar onze thuishaven gefietst waarbij ik nog even in het internetcafé ben blijven hangen om dit relaas te tikken.
In totaal 50 km gefietst om al een beetje in vorm te komen voor onze 2 daagse trip naar Kanchanaburi.
En ‘s avonds nog even lekker Vietnamees eten in Thailand.
Achteraf bleek dat we beter bij de kleine standjes op de markt hadden kunnen eten.
Apropo markt, ik had die avond van tevoren beter een lange broek aan kunnen trekken.
In Ayutthaya hebben wij ons ‘s avonds nog een heerlijke Thaise massage laten geven door mevrouw Supharborn.
Na nog iets gedronken te hebben met de eigenaar van ons guesthouse zijn we naar bed gegaan omdat we al vroeg in de ochtend, namelijk om 6 uur wilden verrekken.
Nadat we om 6 uur onze stalen rossen bezadeld hadden, even nog een hapje gegeten aan een standje op de hoek.
Tijdens onze rit naar A Thong, werden we steeds begroet door claxonnerende automobilisten en zwaaiende of duim opstekende Thais.
In Thailand zie je namelijk vrijwel niemand buiten de stad met een fiets, men reist hier alleen op 125cc motoren, waarbij hier vaak 3 of zelfs 4 personen opzitten. (2 vrouwen en 3 kinderen heb ik ook al eens gezien).
Wanneer we een tussenstop maakten, liet ik de menukeuze aan Leo over, zodoende hebben mijn maag en darmkanaal nog geen problemen gehad.
Het eten langs de weg, was mijn grootste angst, maar nu is mij duidelijk, dat dit veel leuker is dan de restaurants waar ik vroeger altijd heenging op vakantie, en overheerlijk!
Altijd als wij een tussenstop maken worden onze fietsen bewonderd door Thais, waarbij ze beleefd hun handen op de rug houden tijdens het kijken.
Nadat we A Thong bereikt hadden en 100 km in de benen hadden zitten, hebben we nog even een hapje gegeten langs de weg waarbij we aan een aanwezige motoragent vroegen waar wij een hotel konden vinden.
Hierop sprong hij gelijk op zijn motor, en zei dat we achter hem aan zouden rijden.
In sneltreinvaart zijn we toen achter deze met de knipperende lichten rijdende motor aangereden, en arriveerden we bij het SIAM Hotel.
Nadat ik vroeg of de agent met ons op de foto wilden, werd onze groep versterkt door de hotelmanager en personeel, omdat zij ook mee op de foto wilden.
Na ons welkomstdrankje, een flesje coca cola, hebben wij ons snel gedoucht, en zijn even de stad ingegaan om deze te verkennen.
Hierna hebben we 2 draagzakken met vuile was afgegeven aan een van de meisjes van het personeel, waarbij deze wel nog diezelfde dag klaar moesten zijn.
Een uur later hing de was al aan de lijn!
Op het marktplein, bleken de voorbereidingen voor een groot feest getroffen te worden, het leek wel de Chinese staatsloterijshow.
Nadat ik even in een internetcafé wat foto’s geüpload heb, is Leo op zoek gegaan naar een Thaise massagesalon, want onze spieren konden dit wel gebruiken.
Leo had echter weinig succes, de enige salon, was een massagesalon, waar hij eerst moest uitleggen, dat hij geen ‘boemboem’ maar originele Thaise massage wilde.
We hebben hier dus maar vanaf gezien, en zijn terug gegaan naar het hotel om een na een biertje maar naar bed te gaan, omdat we weer vroeg op wilden voor onze 60 km rit naar Kanchanaburi.
De was lag al gereed, en we moesten 80 baht betalen!
De volgende ochtend waren we om 6:30 al op onze fietsen, op weg naar het 60 km verder gelegen Kanchanaburi.
We wilden hier een goed hotel vinden, en na een heerlijke tocht door het glooiend hellend landschap kwamen wij om 11 uur al aan un de stad.
Een motortaxi heeft ons naar het River Kwai Hotel gebracht, waar we 2 mooie kamers gekregen hebben; onze fietsen mochten echter niet op de kamer, wij konden ze in de conference room stallen.|
Na een douchebeurt hebben wij het krijgsgevangenen kerkhof bezocht en de tourist information.
Omdat ik namelijk via Discovery channel een reportage gezien had over een boedistenklooster waar tijgers vrij rondlopen, heb ik gevraagd of dit door toeristen bezocht mocht worden.
We kregen hier een positief antwoord op en verheugen ons dan ook op de tocht van morgen naar de Bridge over the River Kwai en het bezoek aan het klooster.
Na een heerlijk ontbijt in het hotel, en het inpakken van de fietstassen bleek mijn fietsbril nog maar een glas te hebben, en moest ik dus nog op zoek gaan naar een nieuw exemplaar.
We vertrokken om 6:30, en waren snel uit de stad.
Bij het passeren van het bord met de opschrift ‘bridge over the River Kwai’, leek deze plaats mij geschikt voor aan een nieuwe zonnebril te komen.
Slechts 1 km omweg.
Ik had gelijk, en kocht voor 200 baht, gelijk 2 brillen; je weet maar nooit!
Na een foto op bij de brug, zijn we gelijk doorgefietst, want na de middag nog op de fiets bij meer dan 33 graden is geen pretje.
De weg was flink heuvelachtig, en de aarde om ons heen was donkerrood van het ijzer in de grond.
Zie ook de foto in het fotoalbum.
Na diverse mensen gevraagd te hebben, kwamen we uiteindelijk aan het bord met de opschrift “Tiger Temple”, via een overharde weg van 2 km waren wij om 10 uur al bij de tempel, omgeven door een hoge muur voorzien van stukgeslagen flessen.
Niet direct diervriendelijk…
Jammer genoeg zouden de tijgers pas na 13 uur uit de kooien gelaten worden, en zouden wij nog 3 uur moeten wachten.
Aangezien we dan in de hitte van de middag zouden moeten fietsen, hebben wij niet gewacht, maar hebben ons de tijgers van achter de tralies bekeken.
Een monnik leidde ons naar de kooien, waarbij we langs diverse andere dieren, zoals herten, pauwen, ossen etc. kwamen. (de prooi???)
Toen we aan de kooien stonden kon Leo het niet laten, en moest een van de tijgers aaien…
Even later vertelde een monnik dat we niet te kort bij de kooien moesten komen; dat aaien van Leo had hij niet gezien!
Er waren meer dat 10 kooien met hierin meerdere tijgers, waarbij eentje bezig was met het verorberen van zijn ontbijt; de monnik hebben we niet meer gezien….
We hebben hierna nog gratis soep gegeten, en ook de flessen water konden we zonder te betalen meenemen.
Alles in de prijs van 300 baht inbegrepen.
Hierna weer snel verder naar ons einddoel voor die dag, het River Kwai Hotel, waarvan we in Kanchanaburi hadden gehoord dat dit nabij Nam Tok lag.
Rond 2 uur, het was al meer dan 33 graden, zagen wij een bord met River Kwai Resort; dat moest het zijn!
Via een steile afdaling, arriveerden we bij het resort, waarvan we direct zagen, dat dit spiksplinternieuw was, of beter gezegd ze waren het nog aan het bouwen.
Een meisje kwam naar ons toe en vroeg of we een bungalow wilden bezichtigen.
Het was geweldig, we waren vrijwel de eersten die hiervan gebruik konden maken, de inrichting was nog maar sober, maar het uitzicht was geweldig.
Verder beneden in de helling waren vele Thais bezig met de bewerking van het hardhout voor de huisjes.
Vrouwen en mannen, waarbij de kinderen er tussenin speelden.
Aangezien ik een stuk of tien lolly’s bij een tankstation had gekocht, heb ik die maar gelijk uitgedeeld, waarbij we vele vriendelijk lachen van kinderen en ouders kregen.
Na een hapje te hebben gegeten in een keukentje 1km verderop, zijn we teruggekeerd met een fles Whiskey en enkele blikjes cola om zo de avond rustig op ons balkon te blijven.
De arbeiders zouden toch met zagen en schaven om 17:00 stoppen.
Dat klopte inderdaad, maar ze begonnen ook weer om 18:30…
Onder de muziek van de schaafbank en de cirkelzaag hebben we de fles whisky burgemeester gemaakt. Om 22:00 stopten de werkers eindelijk.
Ik ben die nacht nog diverse keren moeten opstaan vanwege de whiskey, en de de werkers, want ze begonnen weer om 3:40.
Om 6 uur stonden we gereed voor het ontbijt dat men ons beloofd had.
Inderdaad, 2 volle dienbladen, met jus, worstjes, toost, jam en koffie en cacao werd ons met de pick-up gebracht.
We kregen nog excuses voor het lawaai, maar omdat de arbeiders betaald kregen per kant en klaar huisje, konden we hun haast begrijpen.
De zon kwam langzaam op en wij zaten aan een heerlijk ontbijt op een superlocatie zoals jullie kunnen zien.
Even later om 6:30 gingen we op weg naar ons nieuwe reisdoel…..
Nadat we in Thong Pha Phum aangekomen waren, hebben wij een hotel met een hotelkamer met airco opgezocht, want aan afkoeling en een stevige douche waren we langzaam toe.
De reis van Nam Tok naar Thong Pha Phum was 80 km lang, en een schitterde rechte weg voorzien van enorm grote vluchtstroken.
Het wegennet is beter dan in Nederland, zeker voor fietsers en bromfietsers.
Onderweg meermaals stoppen aan een eetkraampje voor een heerlijke soep of een portie rijst met groente en kai (kip) of moo (varkensvlees).
In het internetcafé heb ik nog even wat foto’s bewerkt en op onze site gezet, want deze internetcafés vind je hier overal.
Op ons balkon hebben we nog wat nagepraat over alles wat we vandaag beleefd hadden en ons reisdoel voor de komende dag, namelijk een dorpje hoog in de bergen; Pilok.
Indien we hiernaar bij de lokale bevolking informeerden, en zeiden dat we met de fiets waren, werden handgebaren gemaakt van slingerde curves en steile bergen; waarna we een extra fles water in onze fietstas hebben gestoken.
De volgende ochtend waren we om 6:30 weer op de fiets, waarbij we elk een fietstas hebben achtergelaten in het hotel om wat minder gewicht te hoeven meenemen, en omdat we 2 dagen later weer in hetzelfde hotel zouden overnachten.
Na enkele kilometers passeerden we de stuwdam, en zagen we een rij monniken, die in de vroege ochtend hun eten gaan ‘bedelen bij de lokale bevolking.
Rijst en zakjes met vlees, saus en groeten word dat in de grote schaal voorzien van een korf gedaan waarbij de monniken een dankbede uitspreken, en even stilstaan.
A pro po stilstaan, elke dag om 8:00 uur en 16:00 klinkt in de stad door de luidsprekers het volkslied, waarbij vrijwel iedereen blijft stilstaan totdat het afgelopen is.
Tegen 9 uur hadden we alweer honger en hebben een heerlijke portie soep gegeten bij een kraampje langs de weg waarbij elke kraam vrijwel dezelfde inrichting heeft.
Van deze heerlijk gevulde soep kregen we weer genoeg energie om onze reis te vervolgen.
Om de geesten gunstig te stemmen worden ook zij voorzien van eten en drinken, in de vele geesthuisjes.
Nadat we een immens groot meer rechts hadden laten liggen begon het steeds steiler te worden, en ook het kwik begon langzaam te stijgen van 20 naar 28 graden.
Op het akker waren velen de maniokwortel aan het hakken, welke hierna gedroogd word, en in vele spijzen gebruikt wordt.
Indien men een Thai vraagt hoe ver het nog is, en of nog veel beklimmingen voor ons liggen, hebben we vrijwel nooit een goed antwoord gekregen.
Kregen we te horen dat we van nu af aan alleen nog maar naar beneden gingen, loerde om de hoek een immense beklimming.
Men geeft echter steeds een antwoord, want wen min geen gezichtsverlies hebben.
Indien men men een twijfelend antwoord krijgt, doet men er beter aan om een stukje verder opnieuw te vragen.
De hitte was immens en onze flessen met water zeikheet en bijna leeg.
Na 60 km bereikten we uiteindelijk een top van een berg, waarop arbeiders een uitzichtpunt waren aan het bouwen.
Men wilde direct weten waar we vandaan kwamen, en Leo kreeg ook al van een man te horen, dat een aanwezig meisje hem leuk vond.
Omdat we volledig uitgeput waren, en mijn fietsmeter meer dan 44 graden aangaf, vroegen we of nog veel beregen zouden komen.
Gelukkig, men zei dat het vanaf nu alleen maar nog bergaf ging!
Ik weet niet hoe zij aan deze wijsheid kwamen, maar hierna hebben we nog vele malen , 20 km lang, moeten klimmen, waarbij de hellingen zo steil waren, dat we ze in de kleinste versnelling niet omhoog kwamen, en we enkele malen moesten afstappen, onder gemeenschappelijk gevloek.
Bij het passeren van de ingang van een natuurreservaat hebben we nadat we gevraagd hadden of we hier iets te drinken konden krijgen, even opgefrist en ons opgevuld met enkele blikjes coca cola en diverse cakejes.
Hierna op weg naar onze laatste 12 km.
Na de laatste berg te hebben gelopen omdat deze te steil was om te fietsen, bereikte we ons einddoel Pilok.
In Pilok wachtte ons de sfeer van een mijndorp hoog in de bergen; geroeste golfplaten huisjes met een zeer vriendelijke
bevolking, waarbij natuurlijk diverse malen het woord “chakajaan” viel en “falang”, de term die zij voor elke Europeaan gebruiken.
Nog even iets drinken in een klein winkeltje, waarbij ik het niet kon laten om een meisje te trakteren op een spekje.
Hierna vonden we ons home stay verblijf welke perfect ingericht was (voor Thaise begrippen) en waar een overvriendelijke eigenaar ons beddengoed en heet water kwam brengen voor koffie en thee.
Veel keuze was er in Pilok niet en we hadden in Kanchanaburi al vernomen dat alleen een guesthouse of homestay te vinden was.
Nadat we ons van ons zweet bevrijd hadden en frisse kleren aangetrokken hebben, zijn we een hapje gaan eten, waarbij ons opviel dat de borden en porties minstens 2x zo groot waren als normaal; maar dat konden we ook wel gebruiken.
Na het eten hoorden we dat we nog tot 17:00 uur de grens van Thailand naar Burma mochten passeren, het niemandsland, want Burma was militaristisch afgesloten.
We haasten ons naar de grens, en passeerden de slagboom van Thailand, en maakten enkele kiekjes op de berg, met uitzicht op Burma.
De middenlijn, met niemandsland, aangegeven met het bord met de 3 nullen.
Op de terugweg passeerden we een seance waarbij een medium in trancetoestand bezig was om vermoedelijk mensen te genezen.
De opzwepende muziek en in extase zijnde mensen zou een prachtige foto opleveren, maar dat heb ik toch maar liever achterwege gelaten.Na een nacht van heel diepe slaap, werden we in de ochtend wakker door hanengekraai en vechtende honden; honden ziet men ontzettend veel in Thailand, en menig een dierenliefhebber krijgt een brok in de keel indien men ziet in welke toestand de honden verkeren.
Een gapende wond van 10 cm is geen uitzondering.
Om ervoor de zorgen dat we nabij de dorpen s’ochtend niet door een hond aangevallen worden, ging Leo steeds op zoek naar een grote stok; ff zwaaien hiermee en hun staart ging tussen de benen.
De volgende ochtend waren we echt niet meer van plan om dezelfde weg terug te fietsen, we hadden ons doel bereilt, en hebben een pickuptaxi gevraagd ons mee te nemen naar Thong Pha Phum.
Ondertussen kwamen weer een groep monnikken hun eten voor die dag ophalen.
Mijn fiets op het dak, en die van Leo, vasthoudend hebben wij om 7:30 Pilok verlaten, waarbij we enkele 100 meter al vergezeld werden door vele schoolkinderen.
Na een tussenstop en enkele bezoeken aan dorpen om nog meer mensen op te pikken, bereikten we om 9:30 Thong Pha Phum.
Aangezien we nog flink moe waren van de dag tevoren, hebben wij een rustdag genomen om verder de stad te verkennen, en zodat ik dit relaas kon tikken.
Zo en nu even rusten op de kamer, en misschien straks nog een heerlijke massage zodat we er morgen weer tegenaan kunnen.
In het internetcafé ben ik met een jonge vrouw naast mij in gesprek gekomen, en heb ik gevraagd of er boten van Thong pha Phum naar Kanchanaburi gaan; dit bleek niet het geval te zijn.
Omdat ik hierna zei dat we dan aan een pick-up chauffeur zouden vragen ons mee te nemen, bood ze mij aan, om ons te rijden; in totaal dus 150 km.
Zij woonde 20 km verderop, en zou dan met ons van tevoren de hot-spring bezoeken, en de erbij gelegen waterval.
De volgende ochtend, zijn wij niet al te vroeg opgestaan, en ik had mij dus voorbereid op de tocht van 20 km.
Nadat we Thong pha Phum verlaten hadden, even achter ons genieten van het uitzicht op de stad.
Bij de afslag bij de hot-spring, besloten we echter om de tocht naar Kanchanaburi door te zetten, het fietsen ging lekker, en wij zouden dan rond 16:00 uur volgens berekening in Kanchanaburi arriveren.
Na 2 uur fietsen begonnen mijn bovenbenen al aardig rood te worden, en heb ik mij snel met zonnecrème ingesmeerd.
Later bleek dit echter veel te laat te zijn geweest, want bij aankomst in Kanchanaburi waren mijn benen al flink verbrand.
We hebben aan een stuk door gefietst, waarbij we na 13:00 uur het idee hadden dat de zon veel harder scheen dan normaal.
De tussenstops werden steeds langer, bij een drinkpauze heb ik nog snel een foto gemaakt van een brommer tankstation.
Misschien moeilijk voor te stellen, maar in de flessen op de voorgrond zit geen fris maar benzine; fijn in hoeveelheden van een liter, handig dus.
Om 16:30 bereikten we hartstikke vermoeid het River Kwai Hotel in Kanchanburi, waar wij enkele dagen geleden ook al geweest waren.
Na een heerlijke douche en en verkoelend drankje aan de overkant, hadden wij zin in…. een portie frietjes met een cheeseburger.
Omdat wij in het River Kwai hotel de laatste keer een pepersteak met frietjes hadden besteld, en de portie frietjes zeer karig uitgevallen was, bestelden wij gelijk 4 porties cheeseburger met frietjes, dit tot grote glimlach van onze vriendelijke serveerster.
Echter wij hadden pech….. De kok welke het Amercan food kon maken, was er niet, en wij moesten een keuze maken uit de Thaise en Chinese keuken.
Nee, dus, wij vroegen aan de glimlachende serveerster, of wij ergens anders in de buurt, frietjes konden eten.
Na wat heen en weer geloop, en nadat wij onze drankjes betaald hadden, werden wij met zijn tweeën achter op EEN brommertaxi geplaatst, en werden wij voor 40 bath naar een heel andere omgeving gereden; het land van de afgezaagde Europese toeristen, veel kabaal, massage, tattoo, karaoke, lichtjes, en in onderhemden geklede Engelse en Duitsers en Nederlanders, welke in Thailand op zoek zijn naar een Valkenburgse sfeer.
Nadat we hier heerlijke frietjes, en een beetje van een hamburger hadden gegeten (we waren achteraf bang dat we hiervan ziek zouden worden) hebben wij snel deze buurt verlaten, en zijn op zoek gegaan naar TWEE brommertaxi’s.
Via 2 brommertaxi’s zijn wij voor elk 20 baht naar ons hotel teruggekeerd, en hebben de rest van de avond op het terras voor het hotel doorgebracht waar werdem een bandje speelde met supermooie muziek.
Op mijn verzoek of ze ook Wonderfull Tonight van Eric Clapton konden spelen, werd hierop gelijk gereageerd, en hoorde we bijna Eric hemzelf; geweldig.
Om 22:30 vielen mijn oogjes bijna dicht, en zijn wij naar de kamers gegaan omdat wij de volgende dag niet te laat wilden vertrekken.
Na een heerlijke nachtrust en een stevig ontbijt, hebben wij onze fietsen weer gezadeld, en zijn wij verder gefietst naar de 80 km verder gelegen stad Chong Bung.
Onderweg kwamen we langs een olifantencamp, waarbij ik nog even het fototoestel uit de tas haalde.
Na enkele drinkpauzes, en de vraag of in Chom Bung een hotel was, bereikten wij om 12:30 Chong Bung.
Dit bleek een universiteitsstad te zijn, en wij zagen alleen geüniformeerde scholieren.Bij navraag bleek ons hotel bij het universiteitsgebouw te zijn; een nette kamer, en een vriendelijke prijs waren het resultaat.
Na een douche hebben wij tot 16:00 geslapen, en hebben hierna de stad, welke uit een lange straat bestaat verkend.
Hier kwamen we ook een internetcafé tegen waar ik nu dit relaas aan het schrijven ben.
In de internetcafés speelt iedereen de bekende RPG spellen.
Na het bezoek aan het internetcafé liepen we langs een netjes uitziende massagesalon.
Deze was echter voor die dag volgeboekt en maar tot 20:00 uur geopend.
Echter vroeg men ons of wij om 22:00 uur terug wilden komen; dat leek ons wel wat.
Na een hapje te hebben gegeten en gedronken zijn wij terugekeerd naar de salon, waarbij bleek dat dit zeer professionele masseuses waren.
Een aanwezige oudere mevrouw, welke volgens haar zeggen rechten had gestudeerd fungeerde als tolk, omdat de twee masseuses geen woord Engels begrepen.
Alleen mijn gekreun als het te heftig werd, werd begrepen. (waarschijnlijk door de gespannen spieren na het fietsen)
Onze massage van een uurtje hebben wij verlengd naar 2 uren, welke ook zo om waren. (heerlijk die warme geurende kompressen!)
Omdat het hierna na twaalven geworden was, hebben we ons in de Seven-Eleven nog iets te drinken gehaald en hebben nog iets nagepraat over dit fantastische universiteit stadje met zijn gemoedelijke sfeer. (heerlijk na de drukte in Kanchanaburi)
Na 8 uur pas opgestaan, en even op de markt wat gebak gehaalt, en hierna weer op de fiets om te vertrekken naar onze slaapplaats in Pak Tho.
Op de markt waren ze bananen aan het bakken, welke ik natuurlijk niet kon laten liggen.
We reden een school voorbij waar waarschijnlijk een feest zou beginnen.
Een gigantische hoeveelheid leerlingen had zich voor de school verzameld, en droegen boompjes met bankbiljetten.
Bij het maken van een foto hiervan, leek het alsof ze een VIP ontmoetten, onder vriendelijk geroep ben ik echter snel doorgefietst; ik was bang dat ik het boompje moest spekken….
In Pak Tho eerst even gestopt om wat te eten, waarna we zouden informeren naar het hotel.
Hier was een ceremonie aan de gang met originele Thai Dansers.
Bij aankomst in Pak Tho bleek echter hier geen hotel te zijn, en konden we 5 km terug fietsen, of naar het 40 km verder gelegen phetchaburi.
We kozen voor deze laatste optie, en hebben toen vrijwel de gehele weg op een autobaan achtige zeer drukke weg gereden, voortgeraasd door vele vrachtauto’s waarbij het asfalt door de enorme hitte bijna aan onze banden bleef plakken.
Links waren ze tientallen kilometers lang al aan de weg aan het werken (verbreding van de weg) en werden wij plotseling opgeschrikt door een varaan van anderhalve meter lang, welke over de snelweg vluchtte en ons op enkele meters afstand passeerde.
Hij kon nog net de auto’s ontwijken…
De uitlaatgassen, de temperatuur en het stof eisten hun tol, we kwamen wederom vermoeid aan in ons hotel; het Royal Diamont hotel in Pechaburi.
Een mooi hotel met zeer ruime kamers, en dat voor 700 baht per kamer; het formule 1 hotel bij ons is meer dan 2x zo duur.
Na de douche nog 2 uur op bed uitgerust, waarna we nog enkele uren door de stad zijn gewandeld.
Op een plein bleek dat men een ceremoniën aan het voorbereiden was waarschijnlijk een sterfgeval.
Het leek echter meer op een kermisattractie getuige de grootte, vele lampjes en de dreunende muziek.
Hierna nog een stuk kip op het vuistje, en terug naar het hotel om de dag met een drankje af te sluiten.
De volgende dag zou een bijna rustdag worden, omdat we dan 40 km op het programma hadden staan naar de kustplaats Cha-am.
Een uitgebreid ontbijt in het hotel, en dan op de fietsen, naar de kust.
Na 25 minuten hebben we even een pauze ingelast om iets te drinken, en toen merkte ik dat ik dat ik nog de sleutel van de hotelkamer in mijn broekzak had zitten; ik was even totaal de kluts kwijt.
Ik wilde al terug rijden, maar Leo bestond erop dat we door zouden rijden, en zei dat dit niet zo’n probleem was.
In Cha-am aangekomen werd door meerdere serveersters gelijk ” Hei Lieoo” geroepen en we konden een grote kamer met zeezicht en een kleine kamer krijgen; de rest was allemaal volgeboekt.
In het weekend komen vele toeristen uit Bangkok naar deze kustplaats.
Tegen de avond heeft Leo mij het andere Guesthouse laten zijn welke van dezelfde eigenaar als het Anantacha was, waarbij we ook langs een Ierse Pub cq. restaurant kwamen.
Na een uiterst vriendelijke begroeting door de eigenaar zijn wij hier blijven hangen voor een potje pool onder het genot van een biertje.
Er was die avond barbecue, waarbij we een heerlijk Australian beef van meerdere onsjes met bijlagen hebben gegeten. (en weg waren de kilo’s die we met fietsen hadden verloren…)
De volgende ochtend zouden wij naar Hua Hin gaan, naar een kennis van Leo, die daar een zaak had in professionele koffiemachines.
Omdat we de volgende dag weer met de fiets verder wilden, besloot ik alleen in Cha-am te blijven, om wat te luieren, en wat langs de boulevard te lopen, en Leo met de fiets naar Hua Hin te gaan.
Hier heb ik ook diverse foto’s gemaakt van de bussen welke geheel voorzien zijn met prachtige airbrush.
Zelfs de brommers worden hier van airbrush voorzien om het huren ervan nog aantrekkelijker te maken.
PS, wat schrok ik enkele dagen geleden, toen ik op mijn eigen webcam op het fotootje hiernaast zag staan.
Het was vrijdag de dertiende!!!!
Gelukkig, was dit niet mijn eigen huis dat in brand stond.
Een brand in een loods met wietplantjes, 3 huizen naast mij was in as opgegaan.
De stroom was hierdoor uitgevallen waardoor de webcam het laatste beeldje heeft bewaard.
Ik heb snel hiervan een kopie gemaakt.
Het verblijf in het Anantachai guesthouse heeft ons zodanig goed bevallen, dat we nog een dag langer zijn gebleven, en zeker nadat Leo zijn kleine kamer had geruild voor een grotere kamer met een minder luidruchtige airco.
Gewoon in de schaduw zitten, en genieten van het uitzicht.
De Irisch Pub anex eetcafe hebben we elke avond bezocht, en genoten van de overheerlijke maaltijden zodat van de afgetrainde en kilo’ s afgevallen lichamen niks meer over is.
Gisteren ben ik met Leo naar Hua Hin gefietst, een ritje van 25 km heen en terug.
Hua Hin is een drukke stad, bezocht door vele toeristen, en hier lag ook een fietsenzaak waar men volgens Leo prachtige fietsen (van het Amerikaanse merk Trek) kon kopen voor spotprijzen.
We hebben echter eerst een hapje gegeten, want het fietsen naar Hua Hin had ons hongerig gemaakt.
Opeens hoorde we iemand roepen, “Hello Lieoo!!” ; Het was niet te geloven, hier trof Leo een kennis met zijn vrouw uit Ayuttaya die daar vroeger een restaurant had. (een kans kleiner dan de 6 goeie in de lotto)
Hij bleek nu in Hua Hin een Guesthouse te hebben met 5 kamers.
Wij hebben zijn uitnodiging aangenomen en hebben zijn nieuwe guesthouse, pal aan zee, bezocht.
Alweer een adres erbij om op een volgende vakantie te overnachten.
Hierna zijn wij bij een andere kennis van Leo, Ralf Richter, langsgereden, welke in Hua Hin de vertegenwoordiger is van Boncafe en koffie/expresso apparaten aan hotels verkoopt.
Jammergenoeg was Ralf zelf niet aanwezig, en hebben wij wat gepraat met zijn vrouw en de bedrijfsmanager.
Na nog een lading gebakjes bij de plaatselijke bakker te hebben verorberd, zijn we weer terug gereden naar Cha-am, om na een douche verder te genieten van de sfeer van deze badplaats.
Tevens heb ik de meiden Naam en Yep, welke de bediening verzorgen van het guesthouse op foto gezet.
De eigenaars van het guesthouse waren naar Bangkok, voor zaken, en voor een algemene controle in het ziekenhuis, zodat de sfeer in het guesthouse een stuk gemoedelijker was.
Naam had ons voor de terugreis naar Ayuttaya een taxi geregeld, mede omdat de weg naar Ayuttaya niet bijzonder leuk is om te fietsen, en gewoon omdat we na 850 km fietsen wel aan wat anders toe waren.
De Taxi vertrekt over 2 uurtjes, en ik ben benieuwd wat dat gaat worden, mede omdat onze 2 fietsen ook nog mee moeten.
We hebben in twee verschillende hotels in Ayutthaya overnacht, tw. het Riverside hotel en momenteel het Ayothaya Hotel, alhoewel het eerste mooiere kamers en een prachtig uitzicht had.
Omdat Leo zijn fiets door het jaar heen in het Thong Chai Guesthouse heeft staan, gaan wij hier straks ook weer naar toe om nog een plaats te hebben om zolang onze fiets en reistassen te stallen.
Overnachten hoef ik hier gelukkig niet meer, gezien de slechte ervaringen met de ‘jhung’, de muggen.
Gisteren zijn we met de trein naar Bangkok gereden, een reis van 2 uren, echter was ik blij toen ik weer terug was in Ayutthaya.
Het drukke verkeer, de luchtverontreiniging, en het lawaai en de stress, hiervan had ik flinke hoofdpijn gekregen.
We hebben nog gekeken of hier fietsen te koop waren (voor een volgende bezoek aan Thailand) echter waren dit vooral imports uit Taiwan, en had men geen vergelijk met prijs en kwaliteit uit het westen.
In Hua Hin heb ik een grote keuze gezien van het merk Trek, dus iets om te onthouden gezien de prijs van 200-400 euro (400 euro voor een mountainbike met Shimano Deore XL)
Vandaag nog iets shoppen in de stad, waarna we terug gaan naar Thong Chai Guest house, waar ik ook de fietsdoos heb achtergelaten.
We hebben een auto geregeld die ons om 21:00 komt ophalen, en ons inclusief mijn fiets en fietsdoos naar de airport brengt.
En voordat je het weet, arriveer je weer in het koude Nederland…