Op 8 januari om 17:45 (met 15 minuten vertraging) en na een zeer rustige vliegreis met vrijwel geen turbulenties zijn wij met onze fietsen op het nieuwe vliegveld Suvarnabhumi geland.
Maar voordat de fietsen uit de dozen waren, de voorwielen erin, trappers, stuur en zadels erop, banden opgepompt, zijn menige zweetdruppels gevallen.
Een vriendelijke politieagent die alles gadesloeg vanuit zijn elektrisch driewielertje vroeg of ik zijn banden ook wilde oppompen.
Nadat ik dat gedaan had bleef hij behulpzaam altijd de fiets vasthouden, ook al was dat niet nodig.
Zo zie je maar weer de politie is je vriend en helper, tenminste in Thailand.
De kartonnen fietsdozen hebben we weer achtergelaten in de bagageopslag met daarin onze wintertruien geduwd; die hebben we hier niet nodig!
Een taxibusje was na wat handelen voor 2000 Baht geregeld waarna we met de fietsen op de zittingen naar Bang Saen Beach vetrokken; een badplaats voor de mensen uit Bangkok die de drukte willen ontvluchten.
Echter omdat we op woensdag arriveerden, was hier dus alles erg rustig.
Vele kraampjes met eten zover je kon kijken, echter vrijwel geen klandizie.
Het hotel van onze keuze heette Bang Saen Beach Resort en lag direct aan zee; op de 3de verdieping een mooie kamer met zeezicht.
Na een douche en een powernap waren we weer zodanig hersteld dat de maag zich begon te melden.
Een eetgelegenheid was zo gevonden maar vantevoren eerst nog bij de 7eleven een simkaart gekocht.
We blijven eerst 2 dagen in dit hotel om te rusten van de lange reis en daarna gaan we verder op de fiets.
Na een ontbijt zijn we op de fiets gestapt om over de drukke weg ‘3’ richting Pattaya te fietsen.
Doordat ik nog veel last had van hoest en de uitlaatgassen van het vele vrachtverkeer dit niet beter maakten, was de weg naar Pattaya gelijk een zware beproeving.
Wilma ging het fietsen gelukkig beter af.
De thermometer was inmiddels opgelopen tot boven de 33 graden toen we in Pattaya arriveerden.
In Pattaya was een drukte van jewelste en de luchtverontreiniging immens.
Diverse mooie hotels waren volledig bezet en zodoende hebben we even moeten zoeken naar een mooie kamer. Uiteindelijk in het Ceasar Palace Hotel vonden we een mooie hotelkamer.
In eerste instantie hebben we voor een nacht geboekt, maar omdat ik nog veel last had van het hoesten hebben we besloten om 2 dagen te blijven.
In de namiddag hebben we een wandeling gemaakt langs de boulevard en toen we een tijdje bij een fontein zaten bleek dat dit waarschijnlijk de ontmoetingsplaats voor de Europese mannen was.
Of je nu jong, oud, dik, behaard of zelfs invalide was speelde hier helemaal geen rol, binnen enkele minuten zat wel een Thaise naast je met een brede glimlach je over de benen te strijken.
Waarschijnlijk omdat daar de beurs zat…
Tijdens de avondwandeling waren we getuigen van de ontelbare koppeltjes Thaise dames (alhoewel men dat net zoals bij papagaaien niet goed kan vaststellen) met een Europese man.
Pattaya heeft enorm mooie winkelcentra en men kan hier voor de bekende prularia tot de exclusieve mode en luxe goederen terecht
Zoals hiernaast is te zien zijn dit zeer opvallende winkelcentra, vooral voor de buitenlandse kopers.
En natuurlijk s’avonds heb je het idee dat de hele stad omgetoverd is in een kermis van lichtjes, barretjes eetgelegenheden en hoerenknallen.
Echter ondanks dat velen dit misschien willen ontkennen, maar ook dit moet je gewoon eens gezien hebben.
Na een stevig ontbijt naar de check-out, die duurde minstens een half uur doordat een bus met Japanners ons voor waren,
Na ongeveer 25 km fietsen kwamen we bij Nong Nooch Tropical Garden.
De fietsen en de fietstassen konden we bij de informatie achterlaten waardoor we zorgenloos het park konden verkennen.
Het was prachtig. Niet alleen mooie bloemen en planten, maar zelfs een kleine dierentuin was erin geintegreerd. Olifanten, vogels, apen, schildpadden, een vlindertuin, een gedeelte met watervogels en een ander gedeelten met andere vogels en overal kon men doorheen lopen. (zoals in ons eigen Gaiapark).
Door het park liepen steigers met wandelpaden zodat men alles mooi van boven kon bekijken.
Jammer dat onze tijd beperkt was doordat het in de middag te heet zou worden om te fietsen.
Men kon met sommige dieren op de foto, tegen betaling natuurlijk, maar dat wilden we ons niet laten ontgaan.
Wilma met 2 Orang Oetangs (Wilma zit in de midden)
En ik met een groep papagaaien welke een beduidend gevaarlijker snavel hadden dan onze Sammie (ik was blij dat ze al iets van tevoren in de snavel geduwd kregen.
We hebben er desondanks toch rondgezworven tot 12:00 uur, zodat we door de brandende middagzon verder moesten.
Tegen 14:30 arriveerden wij bij een zeer mooi hotel direct aan zee. Van tevoren waren we diverse hotels gepasseerd die of gesloten waren, of zodanig uitzagen dat men ze beter kon sluiten.
Het Phala Cliff Beach hotel waar onze keuze op viel, was maar door enkele gasten bezet, maar heel erg mooi. Waarschijnlijk door de geringe animo waren de prijzen lager dan op de waarschijnlijk oude folders stond.
Een super mooie kamer met zicht op zee, wat hadden het niet beter kunnen treffen.
Na een verfrissende douche maar eerst eens lekker gaan eten, ook dat was geweldig.
We kozen voor Chicken in a Basket; Aanbevolen door de kok stond erboven.
Op de foto blijkt dat dit geen slechte keuze was, echter dat we om dit te compenseren weer menige km zouden moeten fietsen.
Om 6:15 ging weer de wekker af en zijn we na het ontbijt gelijk op de fiets gesprongen.
Het zou een rit van 60 km worden en ik had mijn routeplanner ingesteld op 3 verschillende locaties.
Het ging echter mis… na vele kilometers fietsen kwam ik erachter dat ik een verkeerde eindbestemming ingetikt had en dat we minimaal 15 km de verkeerde richting uitgereden waren, naar het noorden in plaats van het zuiden.
Ik was na 80 km, op, leeg, uitgeput, had het benauwd, en zag het even niet meer zitten (de hongerklop?), en we moesten nog minimaal 10 km bij een temperatuur van 34 graden.
Wilma ging als een trein! Ze had nergens last van terwijl ik helemaal op was. Enkele liters water en cola hebben me uiteindelijk toch naar de eindbestemming Rayong gekregen.
In Rayong namen we het Rayong City Hotel, gewoon omdat dat overal op de borden groot aangegeven was en door de opmerking ‘Free internet’ waar ik nu dankbaar gebruik van maak.
Rayong is een zeer grote stad, waar we s’avonds al konden genieten van een geweldig grote avondmarkt in de bekende Thaise sfeer.
Nadat we het Rayong City Hotel achter ons hadden gelaten, zouden we de trip onderbreken om het Rayong Aquarium te bezoeken. We waren daarom ook niet al te vroeg vertrokken omdat het aquarium tussen de 20-30 km van het hotel aflag.
Voor 9:00 uur zou het aquarium zeker niet open zijn. We kwamen om 9:50 uur bij het aquarium aan, waar bleek dat dit pas om 10:00 uur geopend was en maandags en dinsdags gesloten; gelukkig was het vandaag woensdag…
Nog 10 minuten geduld hebben. Onze tassen mochten we weer bij de kassa achterlaten en voor 40 Baht, dus 80 cent hadden we twee tickets gekocht en hebben een uurtje door de gangen van het indrukwekkende aquarium gewandeld.
Even voor elf uur zijn we weer verder gefietst, op zoek naar een kustplaats, waar we met zekerheid een hotel zouden vinden.
De weg langs de kust was prachtig, door bosrijke omgeving met slechts de oceaan aan de rechterzijde.
We reden op de highway 3145, echter van highway en veel verkeer was geen sprake. We zagen zeer veel mooie en vooral nieuwe hotels, appartementen en condominiums, veel ervan nog in aanbouw. 
De laatste 5 km van onze trip was de kust bezaaid met eetkraampjes met voornamelijk zeevruchten.
In Laem Mae Pim stopte onze trip van 70 km en hebben een kamer geboekt, natuurlijk met zeezicht, in het mooie maar vrijwel lege Laem Mae Pim Resort Hotel.
Tijdens het avondeten in een restaurantje aan zee, goed ingesmeerd met muggenspray!, hebben we heerlijk gegeten.
De meeste gasten waren afkomstig uit Scandinavië, net zoals de eigenaar van het restaurant.
Aan een tafel achter ons hoorden we bekende klanken; twee Nederlandse mannen. Even later raakten we met hun in gesprek waarbij bleek dat zij al vele jaren in Thailand woonden., ene al 20 jaar.
Zij bouwden hier huizen. (100 stuks!)
Op onze vraag of we langs de kust ook een weg konden vinden, of dat we over de grote highway 3 moesten fietsen, kregen we te horen dat langs de kust alleen kleine vissersdorpjes waren, en dat op een plek we ons zelfs met een vissersboot moesten laten overzetten.
Guesthouse of pensions waren hier niet te vinden, maar indien we op een deur zouden kloppen, zouden we besliste een slaapplaats aangeboden krijgen.
We hebben toch maar gekozen voor de minder interessante en drukke highway 3, omdat we niet zo avontuurlijk aangelegd waren.
Na een avondwandeling zaten we om precies 7:00 uur aan het ontbijt, dat vanaf dat tijdstip pas geopend was.
Ondanks de weinige gasten was het ontbijt netjes en uitgebreid, vooral gericht op de westerling.
Voor 8:00 uur zaten we op de fiets voor een lange fietsdag van meer dan 80 km naar Chanthaburi.
Het bleken uiteindelijk bijna 90 km te zijn en de keuze van het KP Grand Hotel bleek weer een voltreffer.
Een zeer Grand hotel waar we een Superior Twin Room op de 14de verdieping kregen met zicht over de stad.
We konden vanuit onze hotelkamer een groot winkelcentrum en een overdekte markt herkennen.
Voor het plein aan de overkant van de ingang van het hotel was men bezig met festiviteiten.
Na een bezoek aan het winkelcentrum en niet te vergeten de ijssalon Swenssens waren we toe aan een hartige hap.
Op het festivalterrein was het een drukke bedoeling waarbij bleek dat hier het ‘garnalen festival gevierd werd.
Na een heerlijke kop soep, werden we opgevorderd ook in de rij te gaan staan, en moesten we papiertjes met onze naam invullen.
Hiermee kregen we gratis garnalen met sausjes en konden deze zelf roosteren op de lange rij met barbeque’s.
Even voordat de garnalen uitgedeeld werden, zijn we de rij ontglipt…
De soep, het megagrote ijs bij Swenssens en de liters fris waren al genoeg geweest.
De volgende dag hebben we Chanthaburi doorkruist en het Takin Monument bezocht.
Tevens over een overdekte markt, maar de aanblik van de vlees en vismarkt deed ons al gauw besluiten een ander route te nemen, zeker omdat ik anders de visgeur niet meer uit mijn broekspijpen zou krijgen.
Na een lange wandeling door de stad, waar mijn GPS systeem mij weer goede diensten had bewezen zijn we teruggekeerd naar het hotel.
Op de 3de verdieping van het hotel zijn we in het zwembad gesprongen. We waren de enige bezoekers van het zwembad.
Thaise mensen zie je vrijwel nooit in zwembroek of bikini. Ze hebben altijd een T-shirt aan.
Aangezien de festiviteiten voor het hotel wederom aan de gang waren, hebben we aan diverse eetkraampjes geproeft van de grote verscheidenheid aan Thaise kost.
Alles weer van superkwaliteit en gelukkig voor ons, niet te scherp.
Na een heerlijke nachtrust toch weer om 5:45 uit de veren om zo vroeg mogelijk aan het ontbijt te kunnen.
We zouden namelijk vandaag naar Ko Chang gaan, een trip van bijna 80 km.
We zaten al voor 7:00 uur op de fiets, heerlijk koel (ongeveer 24 graden) en nog weinig verkeer.
Alleen oppassen voor de honden die met die temperatuur ook het actiefste zijn. Gelukkig heeft het bamboestokje dat ik enkele dagen geleden langs de weg vond ons alle honden van het lijf gehouden.
Na 50 km over highway 3, die overigens helemaal niet druk was, sloegen we af naar de 3156, door een landschap van rubberplantages en ananasvelden of beide.
Van de rubberboompjes wordt een gedeelte van de schorst verwijderd waarna de rubbermelk uit de schors ‘bloedt’ en deze opgevangen wordt in kleine kommetjes die meestal gemaakt zijn van kokosnootschalen.
Elke dag worden deze leeggemaakt voor de verdere verwerking.
Er waren slechts enkel heuveltjes te overwinnen en we hadden er zin in.
Om 11:45 waren we al bij de ferry, en voor 120 baht kregen we twee retourtickets.
Om 12:00 uur vertrok de ferry (overigens elk uur) en waren we na een dik half uur aan de overkant.
Ko Chang zag er van afstand helemaal niet zo groot uit.
Toen we weer op de fiets zaten kregen we op korte afstand van de pier de eerste teleurstelling al te verduren. Een flinke beklimming. Nadat we die gehad hadden en begonnen aan de afdaling zagen we de bui al hangen.
Bergen die niet alleen niet met de fiets te beklimmen waren, maar na afgestapt te zijn ook vrijwel niet te voet omhoog te komen waren.
Wilma heb ik nog diverse keren een hart onder riem moeten steken met de woorden ‘dat we al bijna boven waren, echter de passerende auto’s en brommers, en het geluid van de banden die naar beneden gingen deden gelijk anders vermoeden.
Zelfs de afdaling was gewaagt, en deden de remmen flink verslijten.
Om 13:30 hebben we de kuststrook bereikt waar de hotels lagen.
Eerst een ritje langs de meeste hotels gemaakt om te informeren wat de prijzen en de mogelijkheden waren.
Alles was erg duur in verhouding met het vasteland, en we hebben uiteindelijk gekozen voor een huisje direct aan zee.
De teleurstelling was groot toen we het in detail gingen bekijken. Het was niet voor niks het huisje geweest dat nog vrij was, en dat voor een prijs die dubbel zo hoog lag als de mooie hotels in de stad.
Maar dat is de invloed van de toeristenindustrie, en het grote aanbod toeristen op Ko Chang.
Alles in dit hotel was eigenlijk wel mooi, behalve ons huisje.
Na een douche hebben we gelijk een andere kamer in een hotel een stukje verderop geboekt voor de volgende dag.
Ik was ontzettend verbrand op mijn armen, waarschijnlijk het gevolg van zon en zweet tijdens 1 uur duwen tegen de fiets om over de berg te komen.
Een eetgelegenheid, met een drukte van jewelste hebben we bezocht, en in mijn beste Thais heb ik besteld.
Hier was men helemaal niet gewend aan buitenlanders die proberen Thais te spreken.
Dat kan ook niet anders want de meeste bestellingen die men hier hoorde waren Wiener Schnitzel en Cordon Blue.
Echter gelach en een Thiase smile gaven aan dat dit gewaardeerd werd.
Op weg naar het hotel, een mooi internetcafé met high-speed internet; lekker koel en met gratis drank voor 1 Baht per minuut.
Tijdens het ontbijt in het Plaloma Cliff Resort hotel kregen we onze breakfastcoupon voor de volgende dag al gebracht, maar we hadden al een kamer in een ander hotel geboekt, namelijk het Cookie Hotel & Restaurant.
Het kamermeisje kwam zelfs al het bed opmaken en keek raar op toen wij onze fietstassen weer aan het inpakken waren.
Nadat we hadden duidelijk gemaakt dat we weer zouden vertrekken stopte zij nadat ze al het bed opgemaakt had met de schoonmaak.
Of de volgende gasten nieuw beddengoed zouden krijgen zou verder voor ons een raadsel blijven.
Het Cookie Hotel was heel erg mooi, lag op de 2de verdieping, had ruime kamers en was prettiger geprijsd.
Omdat we hier al om 10 uur voor de balie stonden moesten we even wachten totdat de kamer schoongemaakt was, maar een kwartiertje later zaten we al op onze kamer.
We hadden hier geen zeezicht maar uitzicht over de straat.
We hebben de hele dag wat aan het zwembad gelegen, want dat hoort toch ook bij een vakantie.
Misschien wat weinig spectaculaire foto’s gemaakt, maar wel lekker gerust, gegeten, gezwommen, en veel gedronken.
In een met TL verlichting helder verlicht restaurantje was het elke dag enorm druk, dat was ook begrijpelijk. Heerlijke gerechten voor een kwart van de prijs van de restaurants van de hotels.
Hier hebben we dikwijls en teveel gegeten… dus op het einde van de dag meestal een gevoel van spijt, en knellende broeken.
Dus voor niks allemaal die kilometers calorieën eraf getraind.
Maar als je zoiets ziet liggen, kun je niet anders….
Tijdens een wandeling langs het strand zagen we pas hoe gezellig de hotelstranden waren. Ieder hotel had op zijn eigen manier gezorgd dat ze klanten zouden krijgen.
De lichtjes en de zitjes op het strand gaven een romantische sfeer.
Er werd zelfs vuurwerk afgestoken en enorme witte zakken met een in petroleum gedrenkte doekje werden als hete luchtballonnen opgelaten.
Men zag het vuurtje nog kilometers hoog branden.
De volgende ochtend waren we weer gepakt en gezakt voor de terugreis.
We waren echter niet meer van plan om te fietsen naar de ferry, aangezien we hier een flinke zonnebrand hadden opgelopen, en liters zweet waren kwijtgeraakt.
Rond 9:00 vonden we een taxibusje die ons voor 200 Baht naar de ferry zou brengen.
Nog even wat wisselen met al aanwezige passagiers in een ander busje en we reden al naar de ferry.
Het was daarom ook al 10:45 toen we het vasteland bereikten, en we moesten toen nog 75 km fietsen.
De zon scheen weer volop, dus dat werd weer oppassen voor een verdere verbranding van armen en benen.
We moesten nu dezelfde route terug fietsen en zouden dat doen tot aan Khlung, van daaruit zou het naar het noorden naar Sa Kaeo gaan.
Na een portie gebakken bananen en een gratis kokospoffertje zijn we weer verder gefietst.
We hadden echter nergens informatie kunnen krijgen of op de weg naar Sa Kaeo ook nog een hotel of guest house zou zijn. Aangezien Wilma zich niet lekker voelde, hebben we het zekere voor het onzekere genomen en zijn weer terug naar Chanthaburi gefietst. Een omweg van 20 km op de koop toenemend.
Tevens hebben we de stad Chanthaburi verder kunnen verkennen, maar het was opvallend dat veel winkels gesloten waren. (feestdag?)
We hebben wel nog de mooie katholieke kerk in Chanthaburi kunnen vinden juist op het moment dat deze mooi belicht werd door de zon.
Om 6 uur zaten we alweer aan het ontbijt, en om 7 uur op onze fietsen.
Het zou een lange en zware dag worden naar Soi Dao, waar we volgens de routeplanner een hotel zouden vinden met de naam Fishing Lake Resort op een afstand van 74 km.
Het viel echter gelijk na de eerste afslag naar rechts flink tegen, een straffe wind op kop.
En we hadden helemaal niet gerekend dat er nog flinke bergen zouden komen.
Wind, berg en het zonnetje hebben ons flink afgemat.
Met name voor Wilma was het flink afzien, omdat ze flinke buikpijn had.
De route over de 317 was rechttoe rechtaan, d.w.z een niet al te grote weg met redelijk wat vrachtverkeer.
Aan de linkerzijde over 100km uitgestrekt natuurreservaat en aan de rechterzijde de bergen die de natuurlijke scheiding vormen met Cambodia.
De natuur was prachtig door zijn eenvoud. Wat we veel tegenkwamen waren grote bomen met grote rode bloemen.
Langs de weg waren vaak mensen de bloemen aan het verzamelen.
De meeldraden werden eruit gehaald, en gedroogd en konden namelijk gegeten worden.
Tevens bleek hieruit met welke primitieve middelen deze mensen vaak in hun kost moesten voorzien. Aangekomen bij ons hotel bleek dat dit uit enkele kleine hutjes bestond. We kozen voor een hutje met airco. Het was eenvoudig, maar schoon. Alleen de fleecedekens hebben ons veel jeuk bezorgd, waarschijnlijk dat dat meer tussen de oren dan dekens zat. (hopen we…)
We konden er ook eten zei de eigenaar. De rest van het personeel leek doofstom, we konden op geen enkele manier met elkaar communiceren, zo leek het althans.
Op 3 km was een waterval, die we konden bezoeken.
Echter eerst een soepje gegeten, en daarna even getwijfeld of we te voet of met de fiets naar de waterval zouden gaan.
Het werd uiteindelijk de fiets, en maar goed ook, want na 3 km kwamen we inderdaad een bord tegen met het opschrift (waterval 4 km…)
Ik heb onderweg nog enkele foto’s gemaakt, maar heb mij vlug uit de voeten moeten maken, omdat ik in een mierennest was gaan staan met mieren van meer dan 2 cm lang; en bijten konden deze als jewelste.
Aangekomen bij de waterval, bleek dit de ingang van een natuurpark te zijn, en dat was net gesloten… het was 16:00 uur.
Gelukkig dat we de fiets genomen hadden!
Weer aangekomen bij ons hutje hebben we de avond aan de visvijver doorgebracht en genoten van de stilte en de omgeving.
Nadat we ons weer goed ingesmeerd hadden met muggenspray hebben we nog in het restaurantje een hapje gegeten. De menukaart was abracadabra, maar op de vraag of we ‘chicken wilden’ kregen we weer een heerlijke kauw pad kai voorschotelt.
Ik heb tijdens het eten nog proberen duidelijk te maken dat we tussen 6 en 7 uur wilden vetrekken morgenvroeg, en waar we de sleutel dan moesten afgeven; echter ook dit niet duidelijk kunnen maken.
De volgende ochtend stonden we dus voor een gesloten slagboom en konden er niet uit. Alles was afgesloten met hangsloten en we hadden het idee dat niemand meer aanwezig was.
Bij de slagboom was een klein hokje waar we eens op geklopt hebben en waar een nog slaperige Thai uit kwam gekropen en ons de slagboom opende.
We zouden vandaag aan onze laatste fietstocht van 95 km beginnen en Wilma was bang dat haar buikpijn een streep door de rekening zou trekken.
Echter de zon bleef vaak achter de wolken, weinig bergen en de wind in de zij of soms ook achter ons heeft deze laatste fietsdag goed laten verlopen.
Onderweg bij een tankstation toen ik voor de zoveelste keer wat te drinken haalde, kreeg ik mandarijnen en een soort lychee vruchtjes in een zakje cadeau. Wederom de Thaise vriendelijkheid .
In Sa Kaeo stopte onze trip voor het treinstation waar we gelijk zouden kijken voor de tickets voor morgenvroeg naar Bangkok.
We waren echter net iets te laat, want het was even over enen en van een tot twee uur gesloten.
Dan maar naar een goed hotel zoeken.
Dat was snel gevonden bij het Chantra Hotel voor 750 Baht met airco en ontbijt.
Na een douche weer te voet terug naar het station op 1 km afstand, echter nu bleek dat we morgen terug moesten komen en pas morgen onze tickets konden krijgen voor de trein van 7:33.
Om 6:30 konden we ontbijten in het hotel, dus moesten we morgen alles goed timen.
Tijdens de wandeling over de plaatselijke markt en langs de winkels troffen we weer een internet cafe om weer verslag te leggen.
Om 5:50 ging onze wekker weer af. De tassen hadden we de dag van tevoren al gepakt, dus alleen nog even naar het toilet en dan aan het ontbijt. We waren de enige gasten die morgen. “american’ breakfast?’ werd gevraagd; en ja hoor even later kwam men ons een dienblad met elk 2 sneetjes geroosterd brood, jam, boter en vers uitgeperste mandarijnen sap brengen.
Voor ons een wonder want hier was alles Thais georiënteerd.
Nadat we het brood verorberd hadden, zei Wilma lachend, ik hoor ze de eieren al bakken, waarop ik zei dat ze dat hier wel vergeten kon.
Echter enkele minuten laten kwamen de spiegeleitjes, worstjes en de gekookte ham, het brood hadden we al opgegeten…
Om 7 uur zaten we weer op de fietsen voor een kort ritje van 1 km naar het station.
Op het station moesten we nog de tickets kopen. Het duurde echter een eeuwigheid, omdat we niet begrepen dat men graag het gewicht van de fietsen wou weten.
Voor een ritje van bijna 5 uren in de trein inclusief de fietsen 240 Baht, waarbij wij elk 40 Baht moesten betalen en voor de fietsen 80 Baht per fiets gerekend werd. 40 Baht voor een afstand van 300 km; daarvoor blaast bij de NS nog niemand op een fluitje.
Alles ging perfect, men hielp ons met de fietsen, en de trein was nog redelijk leeg.
Om exact 12:05 kwam de trein in Bangkok aan.
Aangezien we al ervaring hadden met het vervoer van de fietsen met een tuk-tuk, was dit ook snel geregeld, en waren we voor enen in het Tongtara Hotel, het hotel waar we vorig jaar ook logeerden.
Met de Taxi naar het MBK, het grote op westerlingen ingerichte winkelcentrum om wat te gaan shoppen, en om eens iets ‘westers’ te gaan eten.
Het verblijf van 3 dagen in Bangkok bleek vermoeiender dan de vele dagen die we gefietst hebben.
Van het ene naar het andere shoppingcenter en weer terug, te voet met de tuk-tuk of met de taxi.
Echter ook het shoppingcenter van Bangkok is indrukwekkend; de mega-grote gebouwen, lichtreclames en de drukte van het verkeer laten enorme indrukken achter.
Dit is met geen enkele plaats bij ons in de buurt te vergelijken.
Daarbij zijn veel grote shoppingscenters zodanig luxe en duur, dat alleen ‘kucken und staunen’ mogelijk is.
De zondag zouden we gebruiken om het Grand Palace en de Emerald Boedha te bekijken.
Vanwege het overlijden van de zus van de koning enkele weken geleden, zouden de openingstijden later zijn.
Dat was overigens ook de reden dat veel winkels gesloten waren in het weekend (dus geen feestdag)
Nadat we om 9:30 het hotel verlaten hadden werden we benaderd door een taxichauffeur of hij ons ergens heen kon brengen.
Toen wij zeiden dat we naar het Grand Palast wilden, kregen we te horen dat dit pas om 12:00 open ging ivm overlijden van zuster van koning.
Hij raadde ons aan, de boot te nemen en een trip van 2 uur naar de slangenfarm, een grote Boedhatempel en daarna naar het Grand Palast te gaan.
Voor 40 Baht werden we gebracht, maar we zijn er natuurlijk met grote voeten ingetrapt….
Het was slechts enkele minuten rijden naar de kade waar de boot lag.
De boottocht was 1200 Baht, het entree van de slangenfarm 300 Baht en tijdens dit bezoek werd ons wederom gevraagd voor een kleine bijdrage.
In een kooi zat een klein aapje met een luier om.
Tegen een kleine vergoeding mocht Wilma ermee op de foto; als donatie voor het eten voor de dieren…
Op de terugweg met de boot, zag ik in het water een dier zwemmen, vlug mijn camera gepakt waarbij bleek dat het om een varaan ging.
In totaal bijna 1800 Baht armer en na een uurtje stonden we op een plaats nog 30 minuten lopen van het Grand Palace.
Bij het entree kregen we door een in wit geklede vriendelijke Thai gezegd dat het voor toeristen nog niet geopend was, alleen voor Thai die in zwart en wit gekleed waren en hier gingen bidden.
Of we niet beter de Lucky Boedha zouden willen bezichtigen, en dan nog een ander Boedha; wij hadden echter geen zin meer in deze praktijken en zijn over de plaatselijke markt gelopen.
Bij de volgende ingang, wederom een vriendelijke Thai met de mededeling dat pas voor toeristen om 13:30 geopend was.
Even later kregen we 14:30 te horen, en of we niet wat anders in die tijd wilden bezichtigen.
Aan een militair aan de ingang hebben we toen gevraagd wanneer het paleis geopend was; hij antwoordde van 8:30 tot 17:00 uur…
We voelden ons lekker genaaid, maar dat krijg je alleen in een stad als Bangkok, waar het wemelt van de toeristen die men misleiden kan.
Het paleis was geweldig, maar eigenlijk te druk waarschijnlijk doordat het zondag was.
In de stad hebben we menig uurtje rondgezworven langs de markten en door de grote winkelcentrums.
Ook hebben we weer een nieuwe lekkernij ontdekt, die we al menig keer langs de weg hadden gezien, maar nooit wisten wat het was.
Een zeer dun flensje (waarvan je er meer dan 10 krijgt) en een zak vol gekleurde suikerspinsel, veel grover dan suikerspin, maar met een typisch oosters smaakje, bijvoorbeeld kokos.
Een jongetje van amper 6 demonstreerde ons wat we ermee moesten doen, omdat we nadat we het voor 20 bath gekocht hadden alleen maar wat ermee aan het klungelen waren.
Smaken deed het geweldig!
De volgende dag zouden we weer terugvliegen.
Alles ging prima doordat we een taxichauffeur met een pick-up hadden geregeld die ons naar het vliegveld zou brengen.
Ondanks dat de taxichauffeur niet verscheen maar een vriend van hem met een oude pick-up zijn we toch veilig op het vliegveld aangekomen.
Op het vliegveld waren we de laatste keer getuige van de rouwplechtigheid van de zus van de koning.
Het vliegtuig had een half uur vertraging en door de flinke tegenwind zou de terugreis bijna een uur langer duren.
We waren dus flink geradbraakt toen we uiteindelijk om 19:45 geland waren op Düsseldorf Airport.
Ondanks dit alles kunnen we zeggen dat we terug kunnen kijken op een geweldige vakantie waarbij we weer zoveel indrukken hebben opgedaan die we zonder dat we bovenstaande allemaal beschreven hadden onmogelijk hadden kunnen onthouden.
Op de fiets hebben we bijna 700 km afgelegd door het Thaise land.
En wie weet misschien dat we jullie ook aangestoken hebben met het Thailand-reisvirus…